Oudjaarsavond 2021

 31 december 2021, 2300 uur

Het is oudjaarsavond. Ik heb ervoor gekozen om alleen te zijn. In rust terugblikken op het afgelopen jaar en plannen maken voor wat komen gaat.

Wat is er veel gebeurd:

• het traject bij BAS-ggnet, met EMDR voor een stuk verwerking van het verlies van mijn vader
• het rouwproces wat daarop volgde
• het afscheidsritueel in de Slangenburg
• de verhuizing van het appartement in de Atjehstraat naar het grote mensenhuis aan de Zjoekowstraat
• Ellis geslaagd voor de HAVO en nu studerend aan de HAN
• gestart als vrijwilliger bij Ixta Noa, een belangrijke plek voor mensen met een psychische kwetsbaarheid
• meer en meer naar mijn eigen diepste gevoel durven luisteren
• gestart bij ProSport om me fitter en gezonder te voelen
• de dag starten met een doel/focus en meditatie
• met enige regelmaat in de ochtend voor het ontbijt de wandelschoenen aan en de natuur in

En nu staat 2022 op punt van beginnen. Wat zijn mijn goede voornemens?

• werken aan een gezonde leefstijl gaat zeker door. Beter eten (voeding), beter trainen (bewegen), beter ontladen (ontspanning) en beter denken (mindset). Hierbij is OERsterk mijn leidraad.
• persoonlijke ontwikkeling doorzetten
• starten met re-integratie traject op weg naar werk
• zou graag een opleiding starten, misschien wel ervaringsdeskundige of coach. De mogelijkheden ga ik onderzoeken

Ondanks alle beperkingen en de lockdown zijn er genoeg dingen om dankbaar voor te zijn:

ik ben gezond, kan genieten van de zon op mijn wangen en de wind in de vrieskou, een fluitende mus in mijn achtertuin, de kaarsjes aan op tafel, muziek, zingen met lieve vriendinnen in mijn kwartet, een netwerk van lieve vrienden en vriendinnen om mij heen.

Dankjewel 2021, het is mooi en turbulent geweest. 

Welkom 2022, een schone bladzijde om te vullen met herinneringen.

Leven met de kop omhoog

Het is zondagmorgen, 19 december 2021 9.23 uur. 

Buiten is het een beetje grijs. De lucht is grijs. Het is stil op straat.

Gisterenavond was er een persco, de tweede deze week. Nederland is weer in lockdown. De geschiedenis herhaalt zich. Vorig jaar kerst was een kerst als nooit tevoren. Daar waar je anders geliefden, vrienden en vriendinnen om je heen hebt, was het stil en rustig. Vandaag is het weer stil en rustig, althans buiten. Binnen in mij woedt een strijd. Een strijd van ongeloof, van verdriet, van woede, van onbegrip, van moedeloosheid, van terneergeslagenheid. 

Laatst las ik een quote van bierbrouwerij Het IJ uit Amsterdam:

'Leven met de kop omhoog'

Prachtig, dat wilde ik ook weer. Na een heftige periode van traumaverwerking en een verlaat afscheid, begon de levenslust weer te borrelen. Het is nu gewoon even helemaal weg. Waar doe ik het voor, hoe ziet mijn leven er nou eigenlijk uit, wat zijn de lichtpuntjes, waar wil ik naartoe?

Ik wil leven, genieten van de kleine dingen, me vrij voelen, een biertje pakken bij Huntenpop, een glas wijn in zon op het Simonsplein, een avondje dansen bij de Pianobar op guilty pleasures, potje zweten in de sauna en lekker struinen in de natuur. Maar sinds vanmorgen 5.00 uur is alles weer op slot. Behalve de natuur. Want een rondje lopen buiten mag nog wel. Liefst alleen en vooruit, met z'n tweeen kan nog net.

De onrust giert door mijn lijf en de tranen stromen over mijn wangen. Waar gaat het nu eigenlijk allemaal over?

Er gaat een virus over de wereld. Als een gek grijpt het om zich heen. Het maakt ons ziek, soms zo ziek dat we naar het ziekenhuis moeten. En als laatste redmiddel is er de overvolle IC. Hardwerkende zorgmedewerkers lopen al bijna 2 jaar op hun tandvlees om de boel aan de gang te houden. Daarvoor heb ik respect, echt...want het lijkt zo uitzichtloos.

Ondertussen wordt er knetterhard gewerkt aan vaccins, boosterprikken en wie weet wat nog meer. Om te kunnen ontsnappen aan het virus. Met de prikken in je lijf word je beloond met een QR-code die toegang verschaft tot de leuke dingen. Want dan ben je geen gevaar voor de samenleving. Deze zomer heb ik me wel laten vaccineren...er is bijna geen ontkomen aan, maar diep van binnen voelt het zo fout. Is dit het leven wat ik leven wil? Van prik naar prik, daarmee mensen uitsluiten die zich om welke reden dan ook niet kunnen of willen vaccineren? 

Hoe ziet het leven er nou eigenlijk uit dan? De angst regeert. Mensen zijn bang om corona te krijgen. Mensen worden bang voor elkaar. Blijf op afstand en raak me niet aan. Dat is wat rondgaat. Angst voor het leven. Angst om te leven.

Waarom is corona er eigenlijk? Zitten we met teveel mensen op onze mooie aarde? Grijpt de natuur in? Is het een les om tot inzicht te komen wat het doel van het leven nou eigenlijk is? Waarom wordt de mens ziek? Leven we ongezond? Dat zijn vragen die opspelen bij mij. Zou het een idee zijn om goed voor onszelf te gaan zorgen misschien? Eens luisteren naar ons lijf? Jezelf eens afvragen wat je nou echt wilt in dit leven. Is het nodig om in dikke auto's te rijden? Is het nodig om de wereld over te vliegen? Is het nodig om vaak met vakantie te gaan? Is het  nodig om weer een groter huis te bouwen met nog meer luxe. Worden we daar als mensen nou echt gelukkig van? Tuurlijk is het allemaal best fijn, maar bevredigt het op termijn? 

Terug naar de kern, mijn kern. Ik ben het nu even helemaal kwijt, maar weet ook dat ik er weer kom. Dat ik ervan leer en groei. Boosheid, verdriet mag er zijn en ik druk het niet meer weg. Door mijn ervaring van de afgelopen tijd weet ik dat er ook weer ruimte komt voor lichtheid en liefde, veerkracht. Dan kan ik ook weer zeggen:

'Leven met de kop omhoog'

Rouwen, maar dan 44 jaar later

 In het traject wat ik doe bij de psycholoog heb ik een aantal sessies gedaan met EMDR. En wat is dat dan? Je volgt met je ogen een lamp die van links naar rechts flitst en tegelijkertijd neem je een situatie/plaatje in je hoofd wat heel erg veel pijn doet. Het is de bedoeling dat de situatie ergens in je systeem wordt opgeruimd waar het minder van invloed is op het nu.

Bij mij was het een plaatje van een brancard die door de gang werd gereden met een wit laken eroverheen. Dat was mijn vader die overleden was. Ik heb hem nooit meer gezien, geen afscheid kunnen nemen en ben ook niet bij de crematie geweest. Het uitstrooien van zijn as is door medewerkers van het crematorium gedaan. Dit alles is nu bijna 44 jaar geleden. Ik was onzichtbaar. Heb me onzichtbaar gemaakt voor mijn omgeving.

Mijn overlevingspatroon is mijn redding geweest, jaren lang. Ik ging door, ik kon alles, ik heb het ver geschopt. Maar alles deed ik met mijn hoofd. Mijn hart was bevroren. 

Toen ik een jaar of 20 geleden begon met therapie, groepsgesprekken, individuele gesprekken ben ik stukje bij beetje af gaan pellen. Heel voorzichtig, laagje voor laagje en nog steeds vanuit mijn hoofd.

En dan zijn er emoties, ze waren al een tijd aandacht aan het vragen zoals een pingpongballetje die je met alle macht onder water probeert te drukken. Het wil omhoog, drijven, eruit! Met lieve mensen om mij heen, met therapie en hulp van een energetisch therapeut en de psychologen van GG-net ben ik goed op weg. Er komt ruimte voor mijn emotie.

Na de laatste EMDR-sessie had ik heel sterk de behoefte om afscheid te nemen van mijn vader. Ik was al een week bezig met schrijven over hem, aan hem als voorbereiding op het afscheid. Gisteren was het moment daar. Een fijne wandeling met mijn energetisch therapeute in het bos bij kasteel Slangenburg, momenten van stil staan, voelen, om mij heen kijken, een zijn met de natuur. En ik voelde dat ik niet alleen was. Mijn vader is bij mij als ik dat wil. De zwarte sluier van verdriet en ongeloof is weg. Ik kan nu in liefde en met een trots gevoel aan hem denken en dat geeft troost.

Wat voor mij een hele belangrijke les is dat rouwen bij het leven hoort. Het is zwart en wit, licht en donker. Het een kan niet bestaan zonder het ander. Dat besef maakt dat er balans komt en dan ga je stralen, stroomt de energie. Heerlijk! Het is een hele lange en pittige weg en ik ben er zeker nog niet, maar weet wel dat ik langzaam word wie ik eigenlijk ben. 

Niet te zwaar

 Het is al even geleden dat ik wat heb geschreven voor mijn blog. Ik zit een proces waarbij ik naar binnen keer, de pijn durven voelen en toelaten van trauma's die ik in mijn leven heb opgelopen. Dan word ik stil en dat is goed. Maar ik wil ook graag midden in het leven staan. Al is het leven nu niet zoals ik graag zou willen door de hele pandemie-gekte waar we in zijn aanbeland. Dit gaat, hopelijk, weer voorbij en kunnen we genieten van elkaar, samen een wijntje in de zon, van een fijn gesprek, een toevallige ontmoeting. Nu is dat er ook wel, maar in het klein.

Mijn oog werd net getrokken naar een plaatje op mijn memobord met mooie kaarten, spreuken, herinneringsdingen. Het is een plaatje van een stralend hart, getekend door een lieve vriendin van mij met wie ik af  en toe een mooie wandeling maak. Dit stralende hart heeft in zich een tekening van een spiraal, een gedraaide krul...voor mij staat dat symbool voor de onrust die ik soms voel. Het ongeduld met mezelf, het ongeduld met de pandemie. Aan de achterkant heeft ze geschreven: 'niet te zwaar'. Hoe passend is dat. De ongeduld, het vooruit willen, het weer willen dansen bij de pianobar, het weer een leuke baan hebben. Ik kan soms zo doorslaan in het gretig willen bereiken van mijn doel, maar dan het 'niet te zwaar' in gedachten nemen. Neem nou eens wat afstand, doe het nou eens rustig aan, wees lief voor jezelf en stop met vechten.

Kijk, per dag, naar de stapjes die je zet en wees daar trots op. Kijk in de spiegel en zeg 'ik ben oke'. En kijk eens terug naar een jaar geleden. Dan zie je het verschil en hoe! Het is goed om zo af en toe eens te reflecteren en memoreren. Dan haal ik diep adem, veeg ik de tranen van mijn wangen en zeg ik tegen mezelf: ik ben trots op de stappen die ik zet. Ik ben een sterke vrouw. Ik ben een lieve vrouw. Ik ben een veerkrachtige vrouw. 

Ik wens jullie een fijne dag, geniet van de stralen en de warmte van de zon. Geniet van de vlinders die achter elkaar aan dartelen . Geniet van de vogels die hun nestjes bouwen in de bomen. Geniet van de knoppen die op uitbarsten staan. Kortom geniet van alle kleine, mooie dingen en proost op het leven!

De IJsvogel

Gisteren ben ik bij mijn broer en (schoon)zus geweest. Het was fijn om even bij elkaar te zijn. Het is altijd goed om elkaar op te zoeken, maar nu had ik er echt behoefte aan. Vandaag is het 23 februari, de verjaardag van onze zus. Helaas is ze niet meer onder ons. Op 21 februari was het 8 jaar geleden dat ze overleed. Na een periode van ziek zijn, was het op. 

Waarom zou ik daar nu dan over willen schrijven? Het is toch al 8 jaar geleden. En toch voel ik er nu veel meer bij. Ik laat het verdriet toe. De tranen mogen er zijn. Dat accepteer ik nu van mezelf, zonder dat ik daarbij sentimenteel word. Ik had haar nog graag deelgenoot gemaakt van mijn groeiproces en haar beter willen kennen. Gelukkig heb ik mooie herinneringen aan haar, aan ons.

Nu ik dit schrijf moet ik ineens denken aan de gekkigheid die we samen hadden:

Samen onderweg in de auto. Beetje kletsen, boodschapjes doen in de stad en dan sta je stil voor een stoplicht. Keurig wachten totdat we mogen rijden en op dat moment steken er mensen het zebrapad over. Even een klein tikje op de claxon en zwaaien. Mensen draaien verbaasd hun hoofd naar het geluid. En je ziet hun blik en ze denken, ken ik die auto? Wie zou dat zijn? En wij lagen slap van de lach in de auto. Hilarische momenten. Vreselijk flauw, maar o zo leuk!

En dat zijn de kleine momenten waar ik graag aan terugdenk. Geluk zit niet in spektakel. Geluk zit niet in elke jaar een nieuwe auto. Geluk zit niet in de zo gewenste promotie op je werk. Geluk zit niet in 6 keer per jaar op vakantie. Het zijn de kleine dingen die je hart doen opspringen en verwarmen.

Zoals gisteren. Ik fietste na mijn bezoekje aan mijn broer en (schoon)zus weer naar huis en koos de route langs de Oude IJssel. Een mooie rivier met fijne stukjes natuur. Ik stopte bij een inham om even van het uitzicht te genieten en ja, daar was hij! Een blauwe flits schoot over het water en ik zag hem in de bosjes verdwijnen: de IJsvogel. En dan maakt mijn hart een sprongetje. Ik vind dat zo bijzonder. Ik heb nog een tijdje staan turen, maar hij liet zich niet meer zien. Maar ik heb hem gezien en mijn dag is er een met een gouden randje.

Leren fietsen.

Toen ik, 53 jaar geleden, werd geboren kwam ik als nakomertje in een gezin met een oudere zus en broer. Het was niet gepland, maar ik was meer dan welkom. Dat heb ik wel altijd wel geweten. Ik groeide op in het gezin waarin mijn zus verkering kreeg terwijl ik net 3 maanden oud was. Zij gingen trouwen toen ik op de kleuterschool zat en mocht bruidsmeisje zijn. Ze gingen helemaal naar de andere kant van het land verhuizen voor het werk van mijn zwager. Wat ik nog weet, is dat ze altijd moest huilen als ze weer naar huis gingen of als wij na een bezoekje weer naar de achterhoek gingen.

Mijn broer woonde  nog thuis en trok veel met mij op. Hij is 14 jaar ouder en heeft mij leren fietsen in de Kruisbergse bossen. Best bijzonder dat je als puber veel optrekt met je jonge zusje. Daarnaast waren we als gezin altijd bezig met het apostolisch genootschap. Daar bestond ons totale sociale leven uit. Tijd en ruimte voor wat anders was er niet. Ik wilde graag op basketbal, maar dat mocht niet. Ik kon misschien wel eens naar de trainingen, maar meedoen aan wedstrijden was er niet bij. Dat was in het weekend en dan waren er activiteiten bij het apostolisch genootschap waar ik naartoe moest. Ik nam het maar aan en volgde trouw wat mij werd voorgeleefd. 

Mijn eigen emoties, wensen, verlangens zaten diep weggestopt. Zeker na het plotselinge overlijden van mijn vader was ik van binnen bevroren. Eigen ontwikkeling  en luisteren naar mijn gevoel kon ik niet en werd mij ook niet voorgeleefd. Volgen, luisteren en doen wat er van mij verwacht werd. Zo leefde ik.

Zo heb ik mijn leven ook geleefd, doen wat er verwacht wordt. Totdat het niet meer ging. Nu bijna een jaar geleden brak ik echt en kwam er heel veel los. Tranen, tranen en tranen. Heel veel gesprekken gevoerd met familie en vrienden, met de praktijkondersteuner van de huisarts, met een vriendin die energetisch therapeute is, met een psycholoog. Binnenkort heb ik een kennismakingsgesprek met de therapeut met wie ik een traject ga doen voor EMDR. Nog meer van mezelf ontdekken, doorvoelen, doorleven en het achter me kunnen laten zodat ik nog meer in het nu kan gaan leven.

In het nu loop ik tegen mezelf op, loop ik vast in de relatie met vrienden, loop ik vast op werk en het allerbelangrijkste: loop ik vast in de relatie met mijn dochter. Ik gun haar een vrij leven, een vrij gevoel, een ontspannen bestaan en leven vanuit je passie. Ik wil het zo graag goed voor haar doen, haar bewust maken van haar kunnen. Maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Dat heb ik niet geleerd, dus wanneer weet ik nou of het goed is. Ik ben dankbaar voor de hulp die er is.

Als kind kom je totaal onbevangen op de wereld en ga je ontdekken. Als moeder was ik niet onbevangen en moest ik een heleboel leren. Ik wil nog steeds heel graag leren. Leren voelen, leren loslaten en leren vertrouwen. Allereerst leren vertrouwen op en houden van mezelf.

"Leren houden van jezelf is de basis-liefdestaak die je in dit leven hebt te vervullen."

En dan is van de eerste maand van het nieuwe jaar de laatste dag aangebroken. Terugblik. Hoe is het met de goede voornemens? Ben ik alcoholvrij gebleven en heb ik de eerste IkPas succesvol doorstaan? Waar sta ik nu in mijn proces? Heb ik stappen vooruit gezet of sta ik stil?

Het grootste goede voornemen voor mij was om, in ieder geval, in januari geen alcohol te drinken en ik kan met trots zeggen dat het is gelukt!!! Ik heb echt, maar dan ook echt geen druppel gedronken. Heb ik het als zwaar ervaren? Nou eerlijk gezegd niet. Aan alle kanten is er natuurlijk ondersteuning. De hele media staat op scherp als het om alcohol en het gebruik daarvan gaat. Het is algemeen geaccepteerd om in januari de dop op de fles te laten. En op deze laatste dag maak ik de overweging hoe nu verder? Vanuit IkPas zijn er nieuwe challenges aangemaakt en daarvoor heb ik mij aangemeld. Ik ga nog ff alcoholvrij door het leven. Het bevalt me goed en het haalt de sluier van mijn gevoel. Ik voel me gezonder al deelt de weegschaal deze mening niet, maar dat gaat ook vast komen als ik meer ga loslaten. 

Dat is het volgende waar ik middenin zit. Mijn proces. Het proces van helen, mezelf leren kennen, accepteren van wat was, accepteren van dat wat is. En dat, moet ik heel eerlijk zeggen, vind ik wel een heel kluif. Een emotionele achtbaan van aantrekken en afstoten, van rennen en stilstaan. Hierin herken ik het patroon wat ik altijd had. Ergens vol voor gaan voordat ik eerst bij mezelf heb afgevraagd of dit is waar ik echt blij van word. Wat is mijn motivatie? Voor wie doe ik het? Waarom doe ik het? Wat wil ik ermee bereiken? Dan ben ik net een flipperkast van binnen. Maar nu dan. Hoe dan wel? En toen las ik het gedicht. Meisje. Geschreven door een vrouw die ik ben tegengekomen op Facebook. Zij raakt mij met haar mooie kleine gedichtjes. De basis waar het eigenlijk elke keer op neerkomt is zelfliefde. 

"Leren houden van jezelf is de basis-liefdestaak die je in dit leven hebt te vervullen."

En dan die goede voornemens...gisteren ben ik begonnen om tegen mezelf in de spiegel te zeggen 'Ik ben oké'. Het is nog heel voorzichtig en zacht, maar het begin is er. En zo wil ik elke dag starten. Tegen mezelf zeggen dat ik goed ben zoals ik ben en dan mezelf liefdevol omarmen. Een mooi voornemen toch?

 

Anam Cara-zielevriend

Vanmorgen heb ik gekeken naar De Verwondering. Een programma waarin Annemiek Schrijver in gesprek gaat met iemand over het leven. Vanmorgen was dat Jan Kortie.  Hij is stembevrijder.

De inspiratietekst die hij inbracht raakte mij zeer. Het komt uit het boek 'Anam Cara' van John O'Donohue:

"Natuurlijk zijn is heilig, maar het is erg moeilijk om natuurlijk te zijn.

Natuurlijk zijn is thuis zijn in uw eigen natuur.

Als u buiten uzelf bent, altijd verder dan uzelf reikt, durft u niet te luisteren naar de roepstem van uw eigen mysterie.

Als u de integriteit van uw eigen innerlijke eenzaamheid erkent en u overgeeft aan haar mysterie zullen uw relaties met anderen worden gekenmerkt door een nieuwe warmte, avontuurlijkheid en verwondering."

Ik heb het wel een paar keer door moeten lezen voordat ik de boodschap begreep. Als je echt in contact durft te komen met jezelf, je los worstelt van alle regels, overtuigingen en oude patronen ontstaat er iets prachtigs: Verbinding. Verbinding met je diepste zelf en dan ook verbinding met de ander: Anam Cara, zielevriend of verwante ziel.

In zijn werk als stembevrijder is dat ook wat hij doet. Kom echt in contact met jezelf en zing van binnen naar buiten. Laat jezelf zien, dan ben je in harmonie met de natuur, met het leven. De natuur staat niet naast ons maar wij zijn onderdeel van de natuur. Dan tril je als een snaar mee in het grote geheel, een prachtige metafoor.

Gisteren heb ik heerlijk gezongen met het Samen online Zingen met Bert. Ook hij benoemt het. Zing vanuit je buik, laat het los, het is mooi zoals je bent en durf dat te laten zien. En dan voel ik zelf nog blokkades, dat ik de energie nog niet echt vrij laat stromen. Maar ik ben onderweg en blijf stappen zetten. Hoe klein ook, elke stap is er een. Op weg naar vrijheid. Op weg naar Anam Cara.

Hierbij de link om het programma terug te kunnen kijken:

https://www.npostart.nl/de-verwondering/24-01-2021/KN_1725064

 

Bijzondere dag, 17 januari

Op 17 januari 1925 is mijn vader, Gerrit-Jan Wagenaar, geboren. Vandaag zou hij 95 jaar geworden zijn. Helaas werd hij maar 52 jaar. Een verkeersongeval werd hem fataal en we moesten afscheid nemen.

Toen het ongeluk gebeurde was ik nog maar 9 jaar oud. Het was een enorme klap voor mij, voor iedereen. Ik kan me nog heel goed herinneren dat, toen het bericht kwam dat hij was overleden, de kou mij letterlijk om mijn hart sloeg. Het was een traumatische ervaring die tot de dag van vandaag pijn doet. De kou is heel lang in mijn hart blijven zitten, maar heel langzaam begin ik van binnen te ontdooien. 

Door veel over hem te praten en over hem te horen heb ik het gevoel dat ik hem toch ken. En als ik een roodborstje zie, dan voel ik dat ik niet alleen ben. Dat hij altijd bij mij zal zijn, in mij. En dat geeft troost.

Lieve Papa, ik zou je nog heel veel willen vragen maar dat kan niet meer. 

Lieve Papa, weet dat ik van je houd.

De natuur vertelt

Afgelopen maandag heb ik een wandeling gemaakt met een vriendin van mij. Lekker het bos in, dat is altijd fijn. Ook al is het wel koud en miezert het soms een beetje. Het doel van de wandeling was om bij te praten. Hoe het met mij gaat. Mijn vriendin is energetisch therapeut en ik heb heel erg veel aan onze contactmomenten. 

Tijdens de wandeling zien we steeds een witte reiger. De reiger waadt heel rustig door een mooie waterplas en staat geregeld stil en kijkt wat er voorbijkomt. Is het iets waar hij zin in heeft, dat slaat hij toe en heeft dan een sappig visje te pakken. Tevreden en in alle rust kijkt hij om zich heen. Hij is alleen.

We zoeken op wat het betekent om een reiger te zien en wat deze te vertellen heeft. Hij wil vertellen dat het langzamer aan mag. Kijken naar wat je wilt en op je intuïtie vertrouwen. Maar alles heeft zijn tijd nodig. Zaadjes moeten groeien tot plantjes tot je de vruchten ervan kan plukken.

Tijdens de wandeling staan we ook stil of vertragen onze pas. Op de rem. Voor mij zo herkenbaar, want ik wil zo graag vooruit. Ik wil zo graag weer meedoen in de maatschappij. Ik wil zo graag een leuke baan waar ik mijn kwaliteiten kan laten zien. Ik wil zo graag mensen helpen die worstelen met wat dan ook. Ik wil zo graag....

Het is voor mij nog te vroeg. Ik heb nog dingen uit te zoeken. Ik mag nog door de pijn van vroeger heen om het op te ruimen. Dan komt er plaats voor wat ik graag wil, maar eerst zelf krachtig worden en blij zijn met mezelf. Vertrouwen op mezelf. Toen we even stilstonden en mijn vriendin met haar armen wijd ging staan kon zij zeggen 'Ik vertrouw op mezelf'. Ik kan dat nu nog niet, misschien dat ik het heel zachtjes kan fluisteren, maar het is een begin. Het zaadje is gepland.

Is dat nou volwassen worden?

Laatst zei ik tegen een goede vriend van mij: 'Het voelt alsof ik nu mijn eigen leven aan het vormgeven ben.' Ik maak keuzes, omdat het goed voelt voor mij. Het zijn misschien hele kleine mini stapjes, maar het voelt als een enorm besef.

Ik merk het bijvoorbeeld aan wat ik lees en volg op Facebook. Ik wilde niets missen, overal van op de hoogte zijn. Evenementen, leuke films, popconcerten etc etc. In deze tijd gebeurt er natuurlijk helemaal niets, omdat van hogerhand is beslist dat dit allemaal niet mag. Maar mis ik het nou echt? Gaat daar  geluk echt over?

Ik merk het bijvoorbeeld aan wat ik kijk op TV. Ik wilde niets missen, overal van op de hoogte zijn. Wat gebeurt er in de wereld, wat is waar en wie vindt wat. Al die praatprogramma's, al die meningen....Natuurlijk is het goed om in grote lijnen te weten wat er speelt in de wereld, maar moet ik daar dan ook persé iets van vinden? Het kost heel veel energie en leidt me af van mijn eigen proces.

Ik merk dat ik het heel erg fijn vind om in de natuur te zijn en te wandelen. Het is lekker om in beweging te zijn en frisse lucht in te ademen.

Ik merk dat ik het leuk vind om onderweg foto's te maken. Ik wil graag vastleggen wat ik zie en daar geniet ik van. 

Ik merk dat ik het fijn vind om te lezen en video's te kijken over zelfontwikkeling en het ontwaken van je eigen ik. Daar krijg ik energie van en helpt mij in mijn proces.

https://youtu.be/ToAxtf_UYBI

Ik merk dat ik het fijn vind om nu geen alcohol te drinken. Om een helder hoofd te hebben en niet te vluchten in demping van emoties. Ik zie ook wat het doet met de mensen om mij heen en dat doet mij goed. 

Ik merk dat ik het fijn vind om mijn gedachten op papier te zetten. Zo kan ik mijn eigen ontwikkeling ook teruglezen en als ik daar ook anderen nog mee in beweging kan zetten is het helemaal geweldig.

Bezig zijn met dingen die goed voelen en soms ook eens even helemaal niets. Ook dat mag er zijn. Niets. Gewoon even niets.

Waarom drink ik eigenlijk?

Het nieuwe jaar is 3 dagen oud en hoe gaat het met de goede voornemens?

Eind december heb ik mij ingeschreven als deelnemer aan IkPas. Dit houdt in dat ik in Januari de alcohol laat staan: 30 dagen alcoholvrij. Dit heb ik 2 jaar geleden ook gedaan en dat is me toen wel goed bevallen. Toch ben ik weer in oude patronen vervallen.

Daar kan je natuurlijk allerlei theorieën op loslaten, maar hoe is het voor mij? Wat is voor mij de reden om me nu weer in te schrijven?

Degene die mijn blog vaker lezen, weten inmiddels dat er heel wat los gekomen is, afgelopen jaar. Het is een emotionele rollercoaster en in heftige emoties is het lekker om een wijntje te drinken. Dat biedt mij troost en geeft een soort van rust. Maar als ik dan een wijntje drink wil ik er ook wat lekkers bij. Een stokbroodje met een stukje brie, een salade en wat olijfjes....heerlijk! Of ik nou alleen ben of samen met iemand zit, dat maakt niet uit. Ik deed dat ook echt niet elke avond hoor, zo erg was het niet.

Maar dan komt de volgende ochtend. Echt lekker slapen deed ik niet als ik had gedronken. Dan voelde ik mijn hart kloppen en werd ik vaker wakker. Onrustige nachten, terwijl ik mijn rust juist zo nodig had! Ook als ik dan in de spiegel keek werd ik niet blij van mezelf. Een paar kilootjes teveel en niet echt fit en levenslustig.

Conclusie: genoeg redenen om het eens anders aan te gaan pakken en dan is de overgang naar een nieuw jaar een mooi moment om dat te doen!

Ik wil graag goed voor mijn lijf zorgen en hoe wil ik dat gaan doen:

• geen alcohol meer
• elke dag minimaal een half uurtje lopen in de buitenlucht
• toastjes, chippies beperken tot het weekend
• gezond koken en het gebruik van zakjes en pakjes minimaliseren
• op tijd naar bed

Als mijn lijf gezond en fit is, dan kan ik ook verder in mijn transitie. Het komende jaar wil ik verder in mijn zoektocht naar mijn echte ik en dat vraagt energie. Dan is een gezond lijf en een helder hoofd broodnodig. 

En waarom deel ik dit nou allemaal:

• door het op te schrijven wordt het concreet en is het niet alleen iets wat in mijn hoofd zit 
• door het te delen raak ik iets aan bij andere mensen wat hen weer kan helpen
• doordat anderen het lezen reageren ze op mij vanuit hun ervaring
• door de reacties voel ik mij gesteund en niet alleen

Dus hup, bed uit en na het ontbijt de wandelschoenen aan en eruit!