Het is al even geleden dat ik wat heb geschreven voor mijn blog. Ik zit een proces waarbij ik naar binnen keer, de pijn durven voelen en toelaten van trauma's die ik in mijn leven heb opgelopen. Dan word ik stil en dat is goed. Maar ik wil ook graag midden in het leven staan. Al is het leven nu niet zoals ik graag zou willen door de hele pandemie-gekte waar we in zijn aanbeland. Dit gaat, hopelijk, weer voorbij en kunnen we genieten van elkaar, samen een wijntje in de zon, van een fijn gesprek, een toevallige ontmoeting. Nu is dat er ook wel, maar in het klein.
Mijn oog werd net getrokken naar een plaatje op mijn memobord met mooie kaarten, spreuken, herinneringsdingen. Het is een plaatje van een stralend hart, getekend door een lieve vriendin van mij met wie ik af en toe een mooie wandeling maak. Dit stralende hart heeft in zich een tekening van een spiraal, een gedraaide krul...voor mij staat dat symbool voor de onrust die ik soms voel. Het ongeduld met mezelf, het ongeduld met de pandemie. Aan de achterkant heeft ze geschreven: 'niet te zwaar'. Hoe passend is dat. De ongeduld, het vooruit willen, het weer willen dansen bij de pianobar, het weer een leuke baan hebben. Ik kan soms zo doorslaan in het gretig willen bereiken van mijn doel, maar dan het 'niet te zwaar' in gedachten nemen. Neem nou eens wat afstand, doe het nou eens rustig aan, wees lief voor jezelf en stop met vechten.
Ik wens jullie een fijne dag, geniet van de stralen en de warmte van de zon. Geniet van de vlinders die achter elkaar aan dartelen . Geniet van de vogels die hun nestjes bouwen in de bomen. Geniet van de knoppen die op uitbarsten staan. Kortom geniet van alle kleine, mooie dingen en proost op het leven!
