Gisteren ben ik bij mijn broer en (schoon)zus geweest. Het was fijn om even bij elkaar te zijn. Het is altijd goed om elkaar op te zoeken, maar nu had ik er echt behoefte aan. Vandaag is het 23 februari, de verjaardag van onze zus. Helaas is ze niet meer onder ons. Op 21 februari was het 8 jaar geleden dat ze overleed. Na een periode van ziek zijn, was het op.
Nu ik dit schrijf moet ik ineens denken aan de gekkigheid die we samen hadden:
Samen onderweg in de auto. Beetje kletsen, boodschapjes doen in de stad en dan sta je stil voor een stoplicht. Keurig wachten totdat we mogen rijden en op dat moment steken er mensen het zebrapad over. Even een klein tikje op de claxon en zwaaien. Mensen draaien verbaasd hun hoofd naar het geluid. En je ziet hun blik en ze denken, ken ik die auto? Wie zou dat zijn? En wij lagen slap van de lach in de auto. Hilarische momenten. Vreselijk flauw, maar o zo leuk!
Zoals gisteren. Ik fietste na mijn bezoekje aan mijn broer en (schoon)zus weer naar huis en koos de route langs de Oude IJssel. Een mooie rivier met fijne stukjes natuur. Ik stopte bij een inham om even van het uitzicht te genieten en ja, daar was hij! Een blauwe flits schoot over het water en ik zag hem in de bosjes verdwijnen: de IJsvogel. En dan maakt mijn hart een sprongetje. Ik vind dat zo bijzonder. Ik heb nog een tijdje staan turen, maar hij liet zich niet meer zien. Maar ik heb hem gezien en mijn dag is er een met een gouden randje.
