donderdag 29 april 2021

Rouwen, maar dan 44 jaar later

 In het traject wat ik doe bij de psycholoog heb ik een aantal sessies gedaan met EMDR. En wat is dat dan? Je volgt met je ogen een lamp die van links naar rechts flitst en tegelijkertijd neem je een situatie/plaatje in je hoofd wat heel erg veel pijn doet. Het is de bedoeling dat de situatie ergens in je systeem wordt opgeruimd waar het minder van invloed is op het nu.

Bij mij was het een plaatje van een brancard die door de gang werd gereden met een wit laken eroverheen. Dat was mijn vader die overleden was. Ik heb hem nooit meer gezien, geen afscheid kunnen nemen en ben ook niet bij de crematie geweest. Het uitstrooien van zijn as is door medewerkers van het crematorium gedaan. Dit alles is nu bijna 44 jaar geleden. Ik was onzichtbaar. Heb me onzichtbaar gemaakt voor mijn omgeving.

Mijn overlevingspatroon is mijn redding geweest, jaren lang. Ik ging door, ik kon alles, ik heb het ver geschopt. Maar alles deed ik met mijn hoofd. Mijn hart was bevroren. 

Toen ik een jaar of 20 geleden begon met therapie, groepsgesprekken, individuele gesprekken ben ik stukje bij beetje af gaan pellen. Heel voorzichtig, laagje voor laagje en nog steeds vanuit mijn hoofd.

En dan zijn er emoties, ze waren al een tijd aandacht aan het vragen zoals een pingpongballetje die je met alle macht onder water probeert te drukken. Het wil omhoog, drijven, eruit! Met lieve mensen om mij heen, met therapie en hulp van een energetisch therapeut en de psychologen van GG-net ben ik goed op weg. Er komt ruimte voor mijn emotie.

Na de laatste EMDR-sessie had ik heel sterk de behoefte om afscheid te nemen van mijn vader. Ik was al een week bezig met schrijven over hem, aan hem als voorbereiding op het afscheid. Gisteren was het moment daar. Een fijne wandeling met mijn energetisch therapeute in het bos bij kasteel Slangenburg, momenten van stil staan, voelen, om mij heen kijken, een zijn met de natuur. En ik voelde dat ik niet alleen was. Mijn vader is bij mij als ik dat wil. De zwarte sluier van verdriet en ongeloof is weg. Ik kan nu in liefde en met een trots gevoel aan hem denken en dat geeft troost.

Wat voor mij een hele belangrijke les is dat rouwen bij het leven hoort. Het is zwart en wit, licht en donker. Het een kan niet bestaan zonder het ander. Dat besef maakt dat er balans komt en dan ga je stralen, stroomt de energie. Heerlijk! Het is een hele lange en pittige weg en ik ben er zeker nog niet, maar weet wel dat ik langzaam word wie ik eigenlijk ben. 


zaterdag 17 april 2021

Niet te zwaar

 Het is al even geleden dat ik wat heb geschreven voor mijn blog. Ik zit een proces waarbij ik naar binnen keer, de pijn durven voelen en toelaten van trauma's die ik in mijn leven heb opgelopen. Dan word ik stil en dat is goed. Maar ik wil ook graag midden in het leven staan. Al is het leven nu niet zoals ik graag zou willen door de hele pandemie-gekte waar we in zijn aanbeland. Dit gaat, hopelijk, weer voorbij en kunnen we genieten van elkaar, samen een wijntje in de zon, van een fijn gesprek, een toevallige ontmoeting. Nu is dat er ook wel, maar in het klein.


Mijn oog werd net getrokken naar een plaatje op mijn memobord met mooie kaarten, spreuken, herinneringsdingen. Het is een plaatje van een stralend hart, getekend door een lieve vriendin van mij met wie ik af  en toe een mooie wandeling maak. Dit stralende hart heeft in zich een tekening van een spiraal, een gedraaide krul...voor mij staat dat symbool voor de onrust die ik soms voel. Het ongeduld met mezelf, het ongeduld met de pandemie. Aan de achterkant heeft ze geschreven: 'niet te zwaar'. Hoe passend is dat. De ongeduld, het vooruit willen, het weer willen dansen bij de pianobar, het weer een leuke baan hebben. Ik kan soms zo doorslaan in het gretig willen bereiken van mijn doel, maar dan het 'niet te zwaar' in gedachten nemen. Neem nou eens wat afstand, doe het nou eens rustig aan, wees lief voor jezelf en stop met vechten.

Kijk, per dag, naar de stapjes die je zet en wees daar trots op. Kijk in de spiegel en zeg 'ik ben oke'. En kijk eens terug naar een jaar geleden. Dan zie je het verschil en hoe! Het is goed om zo af en toe eens te reflecteren en memoreren. Dan haal ik diep adem, veeg ik de tranen van mijn wangen en zeg ik tegen mezelf: ik ben trots op de stappen die ik zet. Ik ben een sterke vrouw. Ik ben een lieve vrouw. Ik ben een veerkrachtige vrouw. 

Ik wens jullie een fijne dag, geniet van de stralen en de warmte van de zon. Geniet van de vlinders die achter elkaar aan dartelen . Geniet van de vogels die hun nestjes bouwen in de bomen. Geniet van de knoppen die op uitbarsten staan. Kortom geniet van alle kleine, mooie dingen en proost op het leven!


Een nieuwe fase

Als ik 's morgens beneden kom is een van de eerste dingen die ik doe mijn kalender verzetten naar de juiste dag. Ik heb er een waarbij j...