Eind van het jaar...

Oudjaarsdag. Op tv, social media, in gesprekken met mensen gaat het veelal over het afgelopen jaar. Een jaar als dit hebben we nog nooit meegemaakt. Een jaar als dit gaan we ook nooit meer meemaken en toch...was het zo slecht? 

In mijn blogs heb ik het nooit over corona gehad. Ik wil we helemaal niet mengen in welke discussie dan ook. Het enige waar ik van overtuigd ben is dat de natuur ons wanhopig probeert wakker te schudden. In onze wereld draait het om geld, macht, aanzien. Daarmee ligt de focus, naar mijn bescheiden mening, volledig op de verkeerde dingen. Tuurlijk is het fijn om over geld te beschikken, zodat je (ogenschijnlijk) een gelukkig leven kunt leiden. Maar gaat het daar echt om in het leven?

Voor mij was afgelopen jaar een turbulent jaar waarin heel veel is gebeurd en daar wil ik op deze laatste dag toch even bij stilstaan. 

Door een burn-out eind 2019 kwam ik thuis te zitten en heb ik diverse gesprekken gehad met mijn werkgever. In goed overleg hebben we afspraken gemaakt en per 1 mei van dit jaar ben ik WW-er. Achteraf bleek dat ik al veel te lang over mijn grens was gegaan...geven, geven, geven en altijd klaar staan. Dat vond ik niet meer dan normaal, altijd maar aan staan. Totdat er iets in mij knapte en er niets meer kon. Een enorme confrontatie met mezelf. 

Via een vriend hoorde ik dat er in april een boek zou verschijnen, genaamd Apostelkind. Dit boek is geschreven door een ex-lid van het Apostolisch genootschap en dit ik wilde het graag lezen. Ik ben opgegroeid in dit genootschap en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Toen het boek bij mij door de brievenbus viel ben ik er meteen ingedoken. Ik zie mezelf nog zitten op de bank, met het boek in mijn handen en de tranen rolde over mijn wangen. Dit boek ging over mij! Een en al herkenning, zo bizar! Een enorme confrontatie met mezelf.

Eind vorig jaar kreeg ik een relatie met een hele lieve, zorgzame man. Hij heeft mij gesteund in de lastige momenten, we hebben samen leuke dingen ondernomen en heel veel fijne momenten gehad. En toch is het nu voorbij. Ik kon het niet meer. Een groot verdriet en een enorme confrontatie met mezelf.

Mijn hele leven staat op zijn kop. Verleden wat knetterhard binnenkomt, heden waarmee ik moet dealen en toekomst als een groot vraagteken. Ik zit vol en heb de focus volledig op mezelf. Ik maak een intensieve reis naar binnen. Heel langzaam begin ik patronen te herkennen, merk ik dat schrijven mij enorm helpt om de chaos in mijn hoofd te ontwarren, praat ik veel met de mensen die mij lief zijn, laat ik emoties toe en luister ik naar wat er in mijn lijf gebeurt. Ik heb hulp van deskundige mensen en prijs me gelukkig met de mensen om mij heen. 

Hoe 2021 eruit gaat zien?  Ik ga verder met mijn reis naar binnen en ik hoop dat ik rust ga vinden en weer energie ga krijgen. Ik hoop dat we met elkaar corona onder controle kunnen krijgen en dat we de echte waardes in het leven gaan waarderen. Ik hoop dat we elkaar volgend jaar weer mogen omarmen, want dat mis ik zo. Ik hoop dat er komend jaar weer live met elkaar gezongen mag worden, want dat mis ik dat enorm.

En ik dank de lezers van mijn blog voor alle lieve, opbeurende, warme reacties. Dat helpt mij zo en ik ga zeker door met schrijven. Ik wens jullie een warm en liefdevol 2021 toe.

Liefs, Myranda

Maar hoe dan...

En ineens zijn er tranen, zomaar...

De hele ochtend heb ik al een onrustig gevoel in mijn lijf. Ik kom maar niet op gang, terwijl er best wat huishoudelijke klusjes aandacht mogen krijgen na de kerstdagen. Toch maar de wasmachine aangezet, toch maar de was opgevouwen die er nog ligt, toch maar een boodschappenlijstje gemaakt, toch maar naar de winkel, toch maar dat ene recept erbij gepakt en voorbereidingen getroffen voor het eten vanavond, toch maar een boterham gesmeerd voor de lunch en dan komen ze. 

Mijn lijf protesteert, mijn hoofd zegt dat ik dit niet wil. Ik heb toch helemaal geen reden om te huilen? Ik heb juist de afgelopen tijd keuzes gemaakt die goed zouden zijn voor mezelf: 

• een dagje minder bij mijn vrijwilligerswerk, niet meer overal ja op zeggen, proberen gezonder te eten, proberen vaker te wandelen.

En toch...wat kan mij nog helpen...hoe diep moet ik gaan om bij de echte pijn te komen. Wat zit er nog in mij waar ik nog niet bij durf te komen. Laat ik me toch nog teveel afleiden door wat er om mij heen gebeurt? Ik hoef toch niet als een kluizenaar te gaan leven? Ik wil zo niet zijn! Ik wil zo graag leven en niet meer worstelen. Ik wil genieten van de kleine dingen. Van de zon die opkomt, van de heerlijke geur als het net heeft geregend, van een vogel die een vrolijk deuntje fluit, van 2 eekhoorns die elkaar achterna zitten in de boom. 

Vol overtuiging zeg ik vaak tegen anderen en daarmee ook tegen mezelf dat het wel goedkomt. Dat hoor ik ook terug: je bent goed bezig, wat knap hoe je je gevoel weet te omschrijven, je groeit, je maakt mooie stappen vooruit en toch...toch zijn er dan die tranen, toch is er dan ineens de onrust, toch word ik soms vroeg wakker en kan ik niet meer slapen. 

Ik ervaar het als een intensieve en soms verdrietig makende reis. Ik verlang naar vuur, naar passie, naar energiek aan de dag beginnen. Niet naar onder mijn dekentje op de bank met de laptop op schoot, schrijvend aan een blog waar niemand op zit te wachten misschien.

Soms zijn er gewoon van die dagen dat het even allemaal niet zo lekker gaat. Dat hoort er blijkbaar bij en ik verzet me er dan ook maar niet tegen. Dat verzetten heb ik mijn hele leven al gedaan en werkt op termijn niet. Daar ben ik inmiddels wel achter.

Is het de hechting?

Is het de hechting? 

Deze vraag kwam gisteren in een gesprek voorbij. Op dat moment ontkende ik dat direct. Welnee, het ligt aan allerlei andere factoren waardoor ik me niet fijn voel. Situatie veranderen dan maar? Zo heb ik dat altijd gedaan.

En ineens komt er vanochtend tijdens een gesprek het inzicht dat het inderdaad een patroon is.

Als je naar mijn cv kijkt, valt direct op dat ik nooit ergens erg lang heb gewerkt. In de meeste gevallen ben ik het geweest die de beslissing heeft genomen om een andere baan te zoeken. Het werd me te saai, ik ging verhuizen, er was een ongelukkig voorval waardoor ik me niet meer prettig voelde in deze omgeving. Toen leek veranderen de beste optie en in eerste instantie was dat ook zo. Er lag weer een schone lei voor me om te ontdekken, nieuwe uitdagingen aan te gaan, nieuwe mensen te leren kennen. Totdat hetzelfde weer gebeurde en ik op zoek ging naar wat anders. Miste ik het oude? Eigenlijk niet, ik hechtte me niet.

Vriendschappen onderhouden is eigenlijk hetzelfde verhaal. Soms hoor ik wel eens van vriendschappen die al bestaan sinds de kleuterschool en als je 50+ bent is dat best een lange vriendschap. Ik ken dat niet. Zeker niet met contacten uit het verleden, deze zijn er niet meer. Ook dat kon ik niet onderhouden en miste ik ze dan? Eigenlijk niet, ik hechtte me niet.

En dan liefdesrelaties. Het is hetzelfde wat gebeurt. Ik word heel snel verliefd en ga er dan volledig voor. Alles is leuk en ik laat alles om mij heen los. Alleen de verliefdheid is de dan de bepalende factor in mijn dagelijks bestaan. Totdat, ja ook hier komen dan de aspecten naar voren die ik lastig vind. Het is niet altijd leuk, het gras bij de buren lijkt groener en dat is dan erg verleidelijk. Dit patroon herhaalt zich ook en heeft mij vroeger zeker niet geraakt.

Sinds ik met therapie ben begonnen, ruim 20 jaar geleden, ben ik mezelf heel langzaam aan het afpellen en kom ik steeds dichter bij mijn kern en gaan gevoelens en emoties een rol spelen. Soms zou ik ze uit willen schakelen en gewoon willen rennen, vliegen en niet teveel nadenken. Maar ja, daar word ik op termijn ook niet gelukkig van. Dan blijft het patroon zich herhalen.

En nu sta ik stil, maatschappelijk gezien, want ik ben in de ziektewet. Maar stil sta ik zeker niet. Er is van binnen van alles in beweging, soms duikelt het over elkaar heen en weet ik niet meer welke kant ik op moet. Het gevoel een flipperkast te zijn. En dat hechten speelt nu wel een rol en kom tot het besef dat ik mensen pijn heb gedaan met mijn gedrag. Dat raakt me en maakt mij verdrietig. Zo wil ik echt niet verder. Dan is het dus zaak om te onderzoeken waar het vandaan komt. 

Ik wil me heel graag hechten, wil heel graag verdiepen in relaties, wil heel graag lange en intense vriendschappen en wil uiteindelijk ook weer een leuke baan waar ik er toe doe en mijn energie in kwijt kan.

Waarom ben ik bang om mij te hechten? Die vraag speelt nu door mijn hoofd en het is niet zo moeilijk....ik ben bang om het ook weer kwijt te raken...dat heb ik op hele jonge leeftijd meegemaakt toen mijn vader plotseling overleed toen ik 9 jaar was. Toen ben ik letterlijk bevroren van binnen, dat wil ik niet meer meemaken...nooit meer....

Of zit er een kans in dat ik hier mee kan leren omgaan? 

Kerstfeest, wat vier ik dan?

Iemand stelde laatst de vraag wat kerst betekent voor mij. Dan begint het wel te rommelen van binnen.

Toen ik opgroeide was de kerstperiode in het apostolisch genootschap een hele intensieve tijd, nog meer dan anders. Zal eens kort proberen te schetsen hoe dat eruit zag. De kerstdagen werden gevuld met op 24 december een wijdingsavond. Dat was een avond waarbij er gedeclameerd werd en ook gezongen, een soort terugblik op de het afgelopen jaar, een bloemlezing van alle brieven die we hadden gekregen. Als kind vond ik het een lange zit en mochten we ergens ook een liedje zingen met een (nep)kaarsje in onze handen. Het was een avond vol emotie voor de ooms en tantes, er werd ook gehuild en we was vooral dankbaarheid dat wij dit mochten ervaren met elkaar (misselijkmakend nu ik het opschrijf). 

Dan brak eerste kerstdag aan en was er in de ochtend een eredienst zoals normaal ook op zondag zou zijn. Maar dan extra feestelijk. Dan mocht ik ook nieuwe kleren aan, want dat hoorde erbij! De middag was voor het gezin, maar daar kan ik mij weinig van herinneren. Het betekende ook wel dat er nog de laatste voorbereidingen gedaan moesten worden voor tweede kerstdag. Want dan ging het gebeuren! Op tweede kerstdag was er in de ochtend het kleuterspel. Een toneelstuk voor en door de kinderen waarin iets werd uitgebeeld. Een soort van boodschap zat er altijd wel in. Er is een filmpje dat ik vlinder ben, dan doe ik een dansje en ga van bloem naar bloem en dan sta ik ook op een been. Dat ik bijna omviel, was hilarisch natuurlijk! Na dat kleuterspel werd het podium snel omgebouwd en kregen we het kerstgeschenk van oom Apostel. Dat was voor kinderen van de lagere school en het laatste geschenk was een bestekje. De andere geschenken waren gemaakt door de ooms van de knutselkring en de tantes van de zusterkring (die daar dus al het hele jaar druk mee waren geweest). Na de uitreiking daarvan snel naar huis of misschien bleven we wel in het gebouw om wat te eten. 's Middags stond het grote kerstspel op de agenda. Een toneelstuk in 3 delen met vaak een historisch deel, iets bijbels en als derde deel de apostolische uitleg daarvan. Aan het eerste deel mocht ik als kind nog wel eens meedoen en de rest was kijken of in een bijzaal spelletjes doen. En dan 's avonds uitgeput op de bank neerploffen. Kerst was voorbij!

Voor mij begonnen de voorbereiding voor de kerst dus al in september zo ongeveer. Dan waren de rollen verdeeld, kreeg je de teksten die je mocht leren, begonnen de repetities voor de liedjes en de dansjes en werden de maten opgemeten zodat de tantes aan de gang konden met het naaien van de kostuums. Alles, echt alles, werd door eigen mensen gedaan. Was het allemaal vervelend dan? Eigenlijk vond ik het een hele leuke tijd! Ik hou van zingen en sta best graag op het podium. Dat is nu nog steeds zo, al kan dat ff niet door het corona-virus helaas.....

Toen ik afscheid nam van het apostolisch genootschap had ik ineens heel veel tijd over en hoe ga je kerst dan vieren? Dan heb je de etentjes bij familie en schoonfamilie, het samen koken en het ook dan vooral fijn hebben. Dat zat er zo in, dat het vooral fijn moest zijn. Ik zag de foto's in de Libelle, de Margriet...de lachende kinderen, de mooie kleren, de rijk gedekte tafels...dat had ik nooit gekend, maar nu wil ik dat eigenlijk ook niet. Weet er nog niet zo goed raad mee. De kerstdagen lijken wel het hoogtepunt van het jaar, maar waarom eigenlijk? Is dat toch de christelijke cultuur waarin we leven? 

Kerst zie ik nu vooral als een lichtfeest. Niet omdat er heel lang geleden een kindje werd geboren die het licht zou brengen. Dat is een mooi verhaal, maar voor mij niet bepalend in mijn leven. Met kerst is er in de huizen kaarslicht, een boom met lampjes, warmte en gezelligheid en dat kan ook alleen hoor. Misschien juist wel goed om dan eens een moment alleen te zijn. Zo kan kerst een moment van bezinning zijn, naar binnen keren en terugblikken. En dan met oud en nieuw weer op naar het komende jaar, met goede wensen en frisse plannen! 

Don't stop thinking about tomorrow!

Deze week hadden we weer een zoom-sessie met Miracle Sound, het koor waar ik bij zing. Gelukkig kunnen we op deze manier nog contact met elkaar houden en, weliswaar aangepast, toch bezig zijn met onze hobby. Deze avond was wel bijzonder, want we hadden bezoek van een dijk van vrouw. Zangeres, coach, performancekanjer etc. Met haar zijn we aan de slag gegaan met een nieuwe song: 'Don't stop thinking about tomorrow' van Fleetwood Mac. Samen praten over de tekst, op zoek naar de achtergrond, wat is de aanleiding van de schrijver van dit nummer. Het is niet zomaar zingen, maar we vertellen een verhaal en we willen het publiek ermee raken. Heerlijk om mee aan de gang te gaan!

Als je het nummer hoort gaat het over niet terugkijken naar het verleden, dat is geweest. Je hebt je misschien wel los geworsteld uit een toxische relatie, je hebt een vervelende ziekte overwonnen, je bent eindelijk uit die rottige baan gestapt. Kortom, een vervelende periode ligt achter! Hoe fijn is dat en je blik is nu gericht op de toekomst. Yes! Positiviteit en energie is voelbaar als je naar dit nummer luistert. Heerlijk!

Er staat echter ook een regeltje in 'I never meant any harm to you'. Dat kan je op verschillende manieren uitleggen: je wilde de ander geen pijn doen, je wilde de ander niet kwetsen. Het kan ook anders geïnterpreteerd worden: ik wil het mezelf niet kwalijk nemen dat ik in deze situatie heb gezeten. Ik heb iets achter me gelaten wat niet goed voor mij was, maar toen ik erin zat zag ik dat niet, of was ik nog niet sterk genoeg om uit die situatie te stappen. Veroordeel mezelf niet, maar accepteer het. Dan stopt het vechten en is het heerlijk om naar het nu en ook de toekomst te kijken. Ik mag trots zijn op mezelf, ik bent het waard! 

En dan komt voor mij een maar...dan komt het loslaten. Het loslaten van oude patronen, het loslaten van overtuigingen, het loslaten van gedrag wat niet goed voor mij is. Het is zo makkelijk gezegd, maar ik vind het een hele weg. Om te mogen vertrouwen op mijzelf. Ik ben goed zoals ik ben. Stapje voor stapje komt het wel en ik denk dat ik de tekst van dit mooie lied maar op een groot vel ga schrijven zodat ik het niet vergeet!

Don't stop thinking about tomorrow! Yesterday's gone!

https://www.youtube.com/watch?v=SybgWaQy7_c

Vastzitten op een plek waar je niet thuis hoort

Door deze tekst wordt er iets in mij getriggerd.

Jarenlang heb ik vastgezeten in een geloofsgemeenschap en ik voelde mij er thuis. Dit was mijn veilige plek en hier ging ik om met gelijkgestemden. We aanbeden de apostel en voelden ons helemaal gelukkig als we een glimp van hem konden opvangen. De meesten van mijn familie woonden in Noord-Holland en vanuit de Achterhoek reden we dan langs Baarn, Hilversum en Bussum. In het Gooi had je een streepje voor, zo keken we er tegenaan. Over de snelweg, de A1, reden we ook langs het huis waar de apostel woonde. Als ik daar een stukje van zag, dan voelde ik me gelukkig. Een kapitaal pand in het Gooi...nu ik dit opschrijf, krijg ik er de kriebels van. En dan was er ook nog de centrale administratie, het hoofdkantoor, in Baarn. Eveneens een kapitaal pand...dan zit je toch wel heel dichtbij...later heb ik er gewoond en zelfs nog meegeholpen met de wekelijkse schoonmaak. En ik voelde me bijzonder...

Wat is het dan wat maakt dat ik mij er nu beroerd door voel?

Binnen deze geloofsgemeenschap was er geen ruimte voor eigen ontwikkeling. Zeker in de tijd waarin ik opgroeide werden de teugels hard aangetrokken. Juist in de jeugdverzorging, de kraamkamer, gaat het om zuiverheid, gehoorzaamheid en volgen. Tegenspraak wordt niet geduld en gewenst gedrag vertonen wordt mijn tweede natuur.

Hoe kan je je dan in godsnaam zelf ontwikkelen. Hoe ontdek je wie en wat je bent? En dat is precies de zoektocht waar ik nu inzit. Luisteren naar mijn gevoel, signalen van mijn lichaam, door pijn heengaan, emoties de vrije loop laten, niet automatisch in de houding springen als iemand hulp nodig heeft. Soms voelt het als een flipperkast. Ik schiet van links naar rechts en weet helemaal niet wat ik wil. 

Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen waar ik terecht kan met mijn verhalen. Gelukkig is er een groep met lotgenoten die begrijpen waar ik doorheen ga. Gelukkig gun ik mezelf de tijd om hier doorheen te gaan. Gelukkig durf ik mezelf te laten zien in al mijn kwetsbaarheid. Gelukkig krijg ik dat van anderen ook terug en ontstaat er echte verbinding.

Maar toch heb ik soms het gevoel dat ik stil sta en soms het ik geen idee waar ik uit ga komen. Ik heb geen plan, geen beeld van de toekomst. Ik kan alleen maar zijn in het hier en nu. En misschien is dat ook wel genoeg.

Als de basis niet solide en zuiver is, dan is elk bouwwerk gedoemd te mislukken.

Dit komt in mij op als ik vanmorgen wakker word. Hoe verhoud ik mij tot het apostolisch genootschap?

Na het lezen van het boek Apostelkind in april van dit jaar is mij zo duidelijk geworden dat ik ben opgegroeid met een vertekend mens- en wereldbeeld. Vanuit aanbidding en persoonsverheerlijking is de apostel in mijn jeugd de grootste bepaler. Daar draait het in mijn jonge leven om. Als ik maar goed blijf luisteren, mij inzet voor het genootschap dan heeft mijn leven zin en waarde.

Er wordt totaal niet gekeken naar de persoonlijke ontwikkeling of behoefte, nee. Je moet voldoen aan een plaatje en aan de buitenkant voldeed ik daaraan. Maar in mij was het zwart, zat verdriet, onzekerheid en woede. Hiervan was ik mij toen echter niet bewust. Doordat er in mij niet gewerkt is aan een basis voor gezonde normen en waarden is mijn leven geen feest geweest. Het is een aaneenschakeling geweest van mislukte relaties en van enige carrière op de arbeidsmarkt is geen sprake.

Dat ik nu in een behoorlijke identiteitscrisis zit is volledig te wijten aan mijn apostolische opvoeding en dat mag, nee dat moet eenmaal gezegd zijn en hopelijk ook doordringen bij het bestuur van het huidige apostolisch genootschap. Het is toch te gek voor woorden dat door het verschijnen van het boek Apostelkind bij mij de kwartjes zijn gevallen dat het daar is misgegaan. Aan de basis, het leven in een parallelle wereld, met een “wij zijn uitverkoren” blik neerkijken op de mensen om ons heen. Ziek is het en daar pluk ik nu de zure vruchten van.

Want hoe moet ik nu verder….ik was mezelf volledig kwijt. Heb altijd knetterhard gewerkt, heb altijd "aan gestaan”, mijn blik was naar buiten gericht, altijd afstemmen op de ander. Het resultaat? Dat ik nu, bijna 53, stapje voor stapje de weg naar binnen  maak, mezelf de ruimte geef om pijn te mogen hebben, te mogen huilen, boos te mogen zijn, voor mezelf te mogen kiezen en langzaam, heel langzaam rust vind in mijn lijf. Het kost tijd, heel veel tijd, om te helen zodat ik weer kan gaan bouwen. Maar nu wel op een stevig, eerlijk en zuiver fundament.

De lauwe, slappe opstelling van het huidige bestuur vind ik bedroevend en ik roep heel hard dat ze het maar moeten uitzoeken en ik wil er ook niet afhankelijk van zijn. Ik wil nu mijn eigen weg vinden, op mijn manier en daarvoor heb ik gelukkig lieve mensen om mij heen. Maar hoe lief iedereen ook is, uiteindelijk moet ik het zelf doen. Dat vind ik een moeilijk en pijnlijke weg. Ik voel echter ook dat dit de enige weg is en die ga ik nu ook. In afstemming met mijn eigen gevoel. Met goede en ook slechte dagen. Ik weet dat ik hier doorheen ga komen, daar heb ik alle vertrouwen in!

Doetinchem, 23 november 2020