Maar hoe dan...

En ineens zijn er tranen, zomaar...

De hele ochtend heb ik al een onrustig gevoel in mijn lijf. Ik kom maar niet op gang, terwijl er best wat huishoudelijke klusjes aandacht mogen krijgen na de kerstdagen. Toch maar de wasmachine aangezet, toch maar de was opgevouwen die er nog ligt, toch maar een boodschappenlijstje gemaakt, toch maar naar de winkel, toch maar dat ene recept erbij gepakt en voorbereidingen getroffen voor het eten vanavond, toch maar een boterham gesmeerd voor de lunch en dan komen ze. 

Mijn lijf protesteert, mijn hoofd zegt dat ik dit niet wil. Ik heb toch helemaal geen reden om te huilen? Ik heb juist de afgelopen tijd keuzes gemaakt die goed zouden zijn voor mezelf: 

• een dagje minder bij mijn vrijwilligerswerk, niet meer overal ja op zeggen, proberen gezonder te eten, proberen vaker te wandelen.

En toch...wat kan mij nog helpen...hoe diep moet ik gaan om bij de echte pijn te komen. Wat zit er nog in mij waar ik nog niet bij durf te komen. Laat ik me toch nog teveel afleiden door wat er om mij heen gebeurt? Ik hoef toch niet als een kluizenaar te gaan leven? Ik wil zo niet zijn! Ik wil zo graag leven en niet meer worstelen. Ik wil genieten van de kleine dingen. Van de zon die opkomt, van de heerlijke geur als het net heeft geregend, van een vogel die een vrolijk deuntje fluit, van 2 eekhoorns die elkaar achterna zitten in de boom. 

Vol overtuiging zeg ik vaak tegen anderen en daarmee ook tegen mezelf dat het wel goedkomt. Dat hoor ik ook terug: je bent goed bezig, wat knap hoe je je gevoel weet te omschrijven, je groeit, je maakt mooie stappen vooruit en toch...toch zijn er dan die tranen, toch is er dan ineens de onrust, toch word ik soms vroeg wakker en kan ik niet meer slapen. 

Ik ervaar het als een intensieve en soms verdrietig makende reis. Ik verlang naar vuur, naar passie, naar energiek aan de dag beginnen. Niet naar onder mijn dekentje op de bank met de laptop op schoot, schrijvend aan een blog waar niemand op zit te wachten misschien.

Soms zijn er gewoon van die dagen dat het even allemaal niet zo lekker gaat. Dat hoort er blijkbaar bij en ik verzet me er dan ook maar niet tegen. Dat verzetten heb ik mijn hele leven al gedaan en werkt op termijn niet. Daar ben ik inmiddels wel achter.