Het is zondagmorgen, 19 december 2021 9.23 uur.
Buiten is het een beetje grijs. De lucht is grijs. Het is stil op straat.
Gisterenavond was er een persco, de tweede deze week. Nederland is weer in lockdown. De geschiedenis herhaalt zich. Vorig jaar kerst was een kerst als nooit tevoren. Daar waar je anders geliefden, vrienden en vriendinnen om je heen hebt, was het stil en rustig. Vandaag is het weer stil en rustig, althans buiten. Binnen in mij woedt een strijd. Een strijd van ongeloof, van verdriet, van woede, van onbegrip, van moedeloosheid, van terneergeslagenheid.
Laatst las ik een quote van bierbrouwerij Het IJ uit Amsterdam:
'Leven met de kop omhoog'
Prachtig, dat wilde ik ook weer. Na een heftige periode van traumaverwerking en een verlaat afscheid, begon de levenslust weer te borrelen. Het is nu gewoon even helemaal weg. Waar doe ik het voor, hoe ziet mijn leven er nou eigenlijk uit, wat zijn de lichtpuntjes, waar wil ik naartoe?
Ik wil leven, genieten van de kleine dingen, me vrij voelen, een biertje pakken bij Huntenpop, een glas wijn in zon op het Simonsplein, een avondje dansen bij de Pianobar op guilty pleasures, potje zweten in de sauna en lekker struinen in de natuur. Maar sinds vanmorgen 5.00 uur is alles weer op slot. Behalve de natuur. Want een rondje lopen buiten mag nog wel. Liefst alleen en vooruit, met z'n tweeen kan nog net.
De onrust giert door mijn lijf en de tranen stromen over mijn wangen. Waar gaat het nu eigenlijk allemaal over?
Er gaat een virus over de wereld. Als een gek grijpt het om zich heen. Het maakt ons ziek, soms zo ziek dat we naar het ziekenhuis moeten. En als laatste redmiddel is er de overvolle IC. Hardwerkende zorgmedewerkers lopen al bijna 2 jaar op hun tandvlees om de boel aan de gang te houden. Daarvoor heb ik respect, echt...want het lijkt zo uitzichtloos.
Ondertussen wordt er knetterhard gewerkt aan vaccins, boosterprikken en wie weet wat nog meer. Om te kunnen ontsnappen aan het virus. Met de prikken in je lijf word je beloond met een QR-code die toegang verschaft tot de leuke dingen. Want dan ben je geen gevaar voor de samenleving. Deze zomer heb ik me wel laten vaccineren...er is bijna geen ontkomen aan, maar diep van binnen voelt het zo fout. Is dit het leven wat ik leven wil? Van prik naar prik, daarmee mensen uitsluiten die zich om welke reden dan ook niet kunnen of willen vaccineren?
Hoe ziet het leven er nou eigenlijk uit dan? De angst regeert. Mensen zijn bang om corona te krijgen. Mensen worden bang voor elkaar. Blijf op afstand en raak me niet aan. Dat is wat rondgaat. Angst voor het leven. Angst om te leven.
Waarom is corona er eigenlijk? Zitten we met teveel mensen op onze mooie aarde? Grijpt de natuur in? Is het een les om tot inzicht te komen wat het doel van het leven nou eigenlijk is? Waarom wordt de mens ziek? Leven we ongezond? Dat zijn vragen die opspelen bij mij. Zou het een idee zijn om goed voor onszelf te gaan zorgen misschien? Eens luisteren naar ons lijf? Jezelf eens afvragen wat je nou echt wilt in dit leven. Is het nodig om in dikke auto's te rijden? Is het nodig om de wereld over te vliegen? Is het nodig om vaak met vakantie te gaan? Is het nodig om weer een groter huis te bouwen met nog meer luxe. Worden we daar als mensen nou echt gelukkig van? Tuurlijk is het allemaal best fijn, maar bevredigt het op termijn?
Terug naar de kern, mijn kern. Ik ben het nu even helemaal kwijt, maar weet ook dat ik er weer kom. Dat ik ervan leer en groei. Boosheid, verdriet mag er zijn en ik druk het niet meer weg. Door mijn ervaring van de afgelopen tijd weet ik dat er ook weer ruimte komt voor lichtheid en liefde, veerkracht. Dan kan ik ook weer zeggen:
'Leven met de kop omhoog'
