De IJsvogel

Gisteren ben ik bij mijn broer en (schoon)zus geweest. Het was fijn om even bij elkaar te zijn. Het is altijd goed om elkaar op te zoeken, maar nu had ik er echt behoefte aan. Vandaag is het 23 februari, de verjaardag van onze zus. Helaas is ze niet meer onder ons. Op 21 februari was het 8 jaar geleden dat ze overleed. Na een periode van ziek zijn, was het op. 

Waarom zou ik daar nu dan over willen schrijven? Het is toch al 8 jaar geleden. En toch voel ik er nu veel meer bij. Ik laat het verdriet toe. De tranen mogen er zijn. Dat accepteer ik nu van mezelf, zonder dat ik daarbij sentimenteel word. Ik had haar nog graag deelgenoot gemaakt van mijn groeiproces en haar beter willen kennen. Gelukkig heb ik mooie herinneringen aan haar, aan ons.

Nu ik dit schrijf moet ik ineens denken aan de gekkigheid die we samen hadden:

Samen onderweg in de auto. Beetje kletsen, boodschapjes doen in de stad en dan sta je stil voor een stoplicht. Keurig wachten totdat we mogen rijden en op dat moment steken er mensen het zebrapad over. Even een klein tikje op de claxon en zwaaien. Mensen draaien verbaasd hun hoofd naar het geluid. En je ziet hun blik en ze denken, ken ik die auto? Wie zou dat zijn? En wij lagen slap van de lach in de auto. Hilarische momenten. Vreselijk flauw, maar o zo leuk!

En dat zijn de kleine momenten waar ik graag aan terugdenk. Geluk zit niet in spektakel. Geluk zit niet in elke jaar een nieuwe auto. Geluk zit niet in de zo gewenste promotie op je werk. Geluk zit niet in 6 keer per jaar op vakantie. Het zijn de kleine dingen die je hart doen opspringen en verwarmen.

Zoals gisteren. Ik fietste na mijn bezoekje aan mijn broer en (schoon)zus weer naar huis en koos de route langs de Oude IJssel. Een mooie rivier met fijne stukjes natuur. Ik stopte bij een inham om even van het uitzicht te genieten en ja, daar was hij! Een blauwe flits schoot over het water en ik zag hem in de bosjes verdwijnen: de IJsvogel. En dan maakt mijn hart een sprongetje. Ik vind dat zo bijzonder. Ik heb nog een tijdje staan turen, maar hij liet zich niet meer zien. Maar ik heb hem gezien en mijn dag is er een met een gouden randje.

Leren fietsen.

Toen ik, 53 jaar geleden, werd geboren kwam ik als nakomertje in een gezin met een oudere zus en broer. Het was niet gepland, maar ik was meer dan welkom. Dat heb ik wel altijd wel geweten. Ik groeide op in het gezin waarin mijn zus verkering kreeg terwijl ik net 3 maanden oud was. Zij gingen trouwen toen ik op de kleuterschool zat en mocht bruidsmeisje zijn. Ze gingen helemaal naar de andere kant van het land verhuizen voor het werk van mijn zwager. Wat ik nog weet, is dat ze altijd moest huilen als ze weer naar huis gingen of als wij na een bezoekje weer naar de achterhoek gingen.

Mijn broer woonde  nog thuis en trok veel met mij op. Hij is 14 jaar ouder en heeft mij leren fietsen in de Kruisbergse bossen. Best bijzonder dat je als puber veel optrekt met je jonge zusje. Daarnaast waren we als gezin altijd bezig met het apostolisch genootschap. Daar bestond ons totale sociale leven uit. Tijd en ruimte voor wat anders was er niet. Ik wilde graag op basketbal, maar dat mocht niet. Ik kon misschien wel eens naar de trainingen, maar meedoen aan wedstrijden was er niet bij. Dat was in het weekend en dan waren er activiteiten bij het apostolisch genootschap waar ik naartoe moest. Ik nam het maar aan en volgde trouw wat mij werd voorgeleefd. 

Mijn eigen emoties, wensen, verlangens zaten diep weggestopt. Zeker na het plotselinge overlijden van mijn vader was ik van binnen bevroren. Eigen ontwikkeling  en luisteren naar mijn gevoel kon ik niet en werd mij ook niet voorgeleefd. Volgen, luisteren en doen wat er van mij verwacht werd. Zo leefde ik.

Zo heb ik mijn leven ook geleefd, doen wat er verwacht wordt. Totdat het niet meer ging. Nu bijna een jaar geleden brak ik echt en kwam er heel veel los. Tranen, tranen en tranen. Heel veel gesprekken gevoerd met familie en vrienden, met de praktijkondersteuner van de huisarts, met een vriendin die energetisch therapeute is, met een psycholoog. Binnenkort heb ik een kennismakingsgesprek met de therapeut met wie ik een traject ga doen voor EMDR. Nog meer van mezelf ontdekken, doorvoelen, doorleven en het achter me kunnen laten zodat ik nog meer in het nu kan gaan leven.

In het nu loop ik tegen mezelf op, loop ik vast in de relatie met vrienden, loop ik vast op werk en het allerbelangrijkste: loop ik vast in de relatie met mijn dochter. Ik gun haar een vrij leven, een vrij gevoel, een ontspannen bestaan en leven vanuit je passie. Ik wil het zo graag goed voor haar doen, haar bewust maken van haar kunnen. Maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Dat heb ik niet geleerd, dus wanneer weet ik nou of het goed is. Ik ben dankbaar voor de hulp die er is.

Als kind kom je totaal onbevangen op de wereld en ga je ontdekken. Als moeder was ik niet onbevangen en moest ik een heleboel leren. Ik wil nog steeds heel graag leren. Leren voelen, leren loslaten en leren vertrouwen. Allereerst leren vertrouwen op en houden van mezelf.