Dit komt in mij op als ik vanmorgen wakker word. Hoe verhoud
ik mij tot het apostolisch genootschap?
Na het lezen van het boek Apostelkind in april van dit jaar
is mij zo duidelijk geworden dat ik ben opgegroeid met een vertekend mens- en
wereldbeeld. Vanuit aanbidding en persoonsverheerlijking is de apostel in mijn
jeugd de grootste bepaler. Daar draait het in mijn jonge leven om. Als ik maar
goed blijf luisteren, mij inzet voor het genootschap dan heeft mijn leven zin
en waarde.
Er wordt totaal niet gekeken naar de persoonlijke
ontwikkeling of behoefte, nee. Je moet voldoen aan een plaatje en aan de
buitenkant voldeed ik daaraan. Maar in mij was het zwart, zat verdriet,
onzekerheid en woede. Hiervan was ik mij toen echter niet bewust. Doordat er in
mij niet gewerkt is aan een basis voor gezonde normen en waarden is mijn leven
geen feest geweest. Het is een aaneenschakeling geweest van mislukte relaties
en van enige carrière op de arbeidsmarkt is geen sprake.
Dat ik nu in een behoorlijke identiteitscrisis zit is
volledig te wijten aan mijn apostolische opvoeding en dat mag, nee dat moet eenmaal
gezegd zijn en hopelijk ook doordringen bij het bestuur van het huidige apostolisch
genootschap. Het is toch te gek voor woorden dat door het verschijnen van het
boek Apostelkind bij mij de kwartjes zijn gevallen dat het daar is misgegaan. Aan
de basis, het leven in een parallelle wereld, met een “wij zijn uitverkoren” blik
neerkijken op de mensen om ons heen. Ziek is het en daar pluk ik nu de zure
vruchten van.
Want hoe moet ik nu verder….ik was mezelf volledig kwijt. Heb altijd knetterhard gewerkt, heb altijd "aan gestaan”, mijn blik was naar buiten gericht, altijd afstemmen op de ander. Het resultaat? Dat ik nu, bijna 53, stapje voor stapje de weg naar binnen maak, mezelf de ruimte geef om pijn te mogen hebben, te mogen huilen, boos te mogen zijn, voor mezelf te mogen kiezen en langzaam, heel langzaam rust vind in mijn lijf. Het kost tijd, heel veel tijd, om te helen zodat ik weer kan gaan bouwen. Maar nu wel op een stevig, eerlijk en zuiver fundament.
De lauwe, slappe opstelling van het huidige bestuur vind ik bedroevend en ik roep heel hard dat ze het maar moeten uitzoeken en ik wil er ook niet afhankelijk van zijn. Ik wil nu mijn eigen weg vinden, op mijn manier en daarvoor heb ik gelukkig lieve mensen om mij heen. Maar hoe lief iedereen ook is, uiteindelijk moet ik het zelf doen. Dat vind ik een moeilijk en pijnlijke weg. Ik voel echter ook dat dit de enige weg is en die ga ik nu ook. In afstemming met mijn eigen gevoel. Met goede en ook slechte dagen. Ik weet dat ik hier doorheen ga komen, daar heb ik alle vertrouwen in!
Doetinchem, 23 november 2020
