Eind van het jaar...

Oudjaarsdag. Op tv, social media, in gesprekken met mensen gaat het veelal over het afgelopen jaar. Een jaar als dit hebben we nog nooit meegemaakt. Een jaar als dit gaan we ook nooit meer meemaken en toch...was het zo slecht? 

In mijn blogs heb ik het nooit over corona gehad. Ik wil we helemaal niet mengen in welke discussie dan ook. Het enige waar ik van overtuigd ben is dat de natuur ons wanhopig probeert wakker te schudden. In onze wereld draait het om geld, macht, aanzien. Daarmee ligt de focus, naar mijn bescheiden mening, volledig op de verkeerde dingen. Tuurlijk is het fijn om over geld te beschikken, zodat je (ogenschijnlijk) een gelukkig leven kunt leiden. Maar gaat het daar echt om in het leven?

Voor mij was afgelopen jaar een turbulent jaar waarin heel veel is gebeurd en daar wil ik op deze laatste dag toch even bij stilstaan. 

Door een burn-out eind 2019 kwam ik thuis te zitten en heb ik diverse gesprekken gehad met mijn werkgever. In goed overleg hebben we afspraken gemaakt en per 1 mei van dit jaar ben ik WW-er. Achteraf bleek dat ik al veel te lang over mijn grens was gegaan...geven, geven, geven en altijd klaar staan. Dat vond ik niet meer dan normaal, altijd maar aan staan. Totdat er iets in mij knapte en er niets meer kon. Een enorme confrontatie met mezelf. 

Via een vriend hoorde ik dat er in april een boek zou verschijnen, genaamd Apostelkind. Dit boek is geschreven door een ex-lid van het Apostolisch genootschap en dit ik wilde het graag lezen. Ik ben opgegroeid in dit genootschap en mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Toen het boek bij mij door de brievenbus viel ben ik er meteen ingedoken. Ik zie mezelf nog zitten op de bank, met het boek in mijn handen en de tranen rolde over mijn wangen. Dit boek ging over mij! Een en al herkenning, zo bizar! Een enorme confrontatie met mezelf.

Eind vorig jaar kreeg ik een relatie met een hele lieve, zorgzame man. Hij heeft mij gesteund in de lastige momenten, we hebben samen leuke dingen ondernomen en heel veel fijne momenten gehad. En toch is het nu voorbij. Ik kon het niet meer. Een groot verdriet en een enorme confrontatie met mezelf.

Mijn hele leven staat op zijn kop. Verleden wat knetterhard binnenkomt, heden waarmee ik moet dealen en toekomst als een groot vraagteken. Ik zit vol en heb de focus volledig op mezelf. Ik maak een intensieve reis naar binnen. Heel langzaam begin ik patronen te herkennen, merk ik dat schrijven mij enorm helpt om de chaos in mijn hoofd te ontwarren, praat ik veel met de mensen die mij lief zijn, laat ik emoties toe en luister ik naar wat er in mijn lijf gebeurt. Ik heb hulp van deskundige mensen en prijs me gelukkig met de mensen om mij heen. 

Hoe 2021 eruit gaat zien?  Ik ga verder met mijn reis naar binnen en ik hoop dat ik rust ga vinden en weer energie ga krijgen. Ik hoop dat we met elkaar corona onder controle kunnen krijgen en dat we de echte waardes in het leven gaan waarderen. Ik hoop dat we elkaar volgend jaar weer mogen omarmen, want dat mis ik zo. Ik hoop dat er komend jaar weer live met elkaar gezongen mag worden, want dat mis ik dat enorm.

En ik dank de lezers van mijn blog voor alle lieve, opbeurende, warme reacties. Dat helpt mij zo en ik ga zeker door met schrijven. Ik wens jullie een warm en liefdevol 2021 toe.

Liefs, Myranda