Iemand stelde laatst de vraag wat kerst betekent voor mij. Dan begint het wel te rommelen van binnen.
Toen ik opgroeide was de kerstperiode in het apostolisch genootschap een hele intensieve tijd, nog meer dan anders. Zal eens kort proberen te schetsen hoe dat eruit zag. De kerstdagen werden gevuld met op 24 december een wijdingsavond. Dat was een avond waarbij er gedeclameerd werd en ook gezongen, een soort terugblik op de het afgelopen jaar, een bloemlezing van alle brieven die we hadden gekregen. Als kind vond ik het een lange zit en mochten we ergens ook een liedje zingen met een (nep)kaarsje in onze handen. Het was een avond vol emotie voor de ooms en tantes, er werd ook gehuild en we was vooral dankbaarheid dat wij dit mochten ervaren met elkaar (misselijkmakend nu ik het opschrijf).
Dan brak eerste kerstdag aan en was er in de ochtend een eredienst zoals normaal ook op zondag zou zijn. Maar dan extra feestelijk. Dan mocht ik ook nieuwe kleren aan, want dat hoorde erbij! De middag was voor het gezin, maar daar kan ik mij weinig van herinneren. Het betekende ook wel dat er nog de laatste voorbereidingen gedaan moesten worden voor tweede kerstdag. Want dan ging het gebeuren! Op tweede kerstdag was er in de ochtend het kleuterspel. Een toneelstuk voor en door de kinderen waarin iets werd uitgebeeld. Een soort van boodschap zat er altijd wel in. Er is een filmpje dat ik vlinder ben, dan doe ik een dansje en ga van bloem naar bloem en dan sta ik ook op een been. Dat ik bijna omviel, was hilarisch natuurlijk! Na dat kleuterspel werd het podium snel omgebouwd en kregen we het kerstgeschenk van oom Apostel. Dat was voor kinderen van de lagere school en het laatste geschenk was een bestekje. De andere geschenken waren gemaakt door de ooms van de knutselkring en de tantes van de zusterkring (die daar dus al het hele jaar druk mee waren geweest). Na de uitreiking daarvan snel naar huis of misschien bleven we wel in het gebouw om wat te eten. 's Middags stond het grote kerstspel op de agenda. Een toneelstuk in 3 delen met vaak een historisch deel, iets bijbels en als derde deel de apostolische uitleg daarvan. Aan het eerste deel mocht ik als kind nog wel eens meedoen en de rest was kijken of in een bijzaal spelletjes doen. En dan 's avonds uitgeput op de bank neerploffen. Kerst was voorbij!
Voor mij begonnen de voorbereiding voor de kerst dus al in september zo ongeveer. Dan waren de rollen verdeeld, kreeg je de teksten die je mocht leren, begonnen de repetities voor de liedjes en de dansjes en werden de maten opgemeten zodat de tantes aan de gang konden met het naaien van de kostuums. Alles, echt alles, werd door eigen mensen gedaan. Was het allemaal vervelend dan? Eigenlijk vond ik het een hele leuke tijd! Ik hou van zingen en sta best graag op het podium. Dat is nu nog steeds zo, al kan dat ff niet door het corona-virus helaas.....
Toen ik afscheid nam van het apostolisch genootschap had ik ineens heel veel tijd over en hoe ga je kerst dan vieren? Dan heb je de etentjes bij familie en schoonfamilie, het samen koken en het ook dan vooral fijn hebben. Dat zat er zo in, dat het vooral fijn moest zijn. Ik zag de foto's in de Libelle, de Margriet...de lachende kinderen, de mooie kleren, de rijk gedekte tafels...dat had ik nooit gekend, maar nu wil ik dat eigenlijk ook niet. Weet er nog niet zo goed raad mee. De kerstdagen lijken wel het hoogtepunt van het jaar, maar waarom eigenlijk? Is dat toch de christelijke cultuur waarin we leven?
Kerst zie ik nu vooral als een lichtfeest. Niet omdat er heel lang geleden een kindje werd geboren die het licht zou brengen. Dat is een mooi verhaal, maar voor mij niet bepalend in mijn leven. Met kerst is er in de huizen kaarslicht, een boom met lampjes, warmte en gezelligheid en dat kan ook alleen hoor. Misschien juist wel goed om dan eens een moment alleen te zijn. Zo kan kerst een moment van bezinning zijn, naar binnen keren en terugblikken. En dan met oud en nieuw weer op naar het komende jaar, met goede wensen en frisse plannen!
