Is het de hechting?
Deze vraag kwam gisteren in een gesprek voorbij. Op dat moment ontkende ik dat direct. Welnee, het ligt aan allerlei andere factoren waardoor ik me niet fijn voel. Situatie veranderen dan maar? Zo heb ik dat altijd gedaan.
En ineens komt er vanochtend tijdens een gesprek het inzicht dat het inderdaad een patroon is.
Als je naar mijn cv kijkt, valt direct op dat ik nooit ergens erg lang heb gewerkt. In de meeste gevallen ben ik het geweest die de beslissing heeft genomen om een andere baan te zoeken. Het werd me te saai, ik ging verhuizen, er was een ongelukkig voorval waardoor ik me niet meer prettig voelde in deze omgeving. Toen leek veranderen de beste optie en in eerste instantie was dat ook zo. Er lag weer een schone lei voor me om te ontdekken, nieuwe uitdagingen aan te gaan, nieuwe mensen te leren kennen. Totdat hetzelfde weer gebeurde en ik op zoek ging naar wat anders. Miste ik het oude? Eigenlijk niet, ik hechtte me niet.
Vriendschappen onderhouden is eigenlijk hetzelfde verhaal. Soms hoor ik wel eens van vriendschappen die al bestaan sinds de kleuterschool en als je 50+ bent is dat best een lange vriendschap. Ik ken dat niet. Zeker niet met contacten uit het verleden, deze zijn er niet meer. Ook dat kon ik niet onderhouden en miste ik ze dan? Eigenlijk niet, ik hechtte me niet.
En dan liefdesrelaties. Het is hetzelfde wat gebeurt. Ik word heel snel verliefd en ga er dan volledig voor. Alles is leuk en ik laat alles om mij heen los. Alleen de verliefdheid is de dan de bepalende factor in mijn dagelijks bestaan. Totdat, ja ook hier komen dan de aspecten naar voren die ik lastig vind. Het is niet altijd leuk, het gras bij de buren lijkt groener en dat is dan erg verleidelijk. Dit patroon herhaalt zich ook en heeft mij vroeger zeker niet geraakt.
Sinds ik met therapie ben begonnen, ruim 20 jaar geleden, ben ik mezelf heel langzaam aan het afpellen en kom ik steeds dichter bij mijn kern en gaan gevoelens en emoties een rol spelen. Soms zou ik ze uit willen schakelen en gewoon willen rennen, vliegen en niet teveel nadenken. Maar ja, daar word ik op termijn ook niet gelukkig van. Dan blijft het patroon zich herhalen.
En nu sta ik stil, maatschappelijk gezien, want ik ben in de ziektewet. Maar stil sta ik zeker niet. Er is van binnen van alles in beweging, soms duikelt het over elkaar heen en weet ik niet meer welke kant ik op moet. Het gevoel een flipperkast te zijn. En dat hechten speelt nu wel een rol en kom tot het besef dat ik mensen pijn heb gedaan met mijn gedrag. Dat raakt me en maakt mij verdrietig. Zo wil ik echt niet verder. Dan is het dus zaak om te onderzoeken waar het vandaan komt.
Ik wil me heel graag hechten, wil heel graag verdiepen in relaties, wil heel graag lange en intense vriendschappen en wil uiteindelijk ook weer een leuke baan waar ik er toe doe en mijn energie in kwijt kan.
Waarom ben ik bang om mij te hechten? Die vraag speelt nu door mijn hoofd en het is niet zo moeilijk....ik ben bang om het ook weer kwijt te raken...dat heb ik op hele jonge leeftijd meegemaakt toen mijn vader plotseling overleed toen ik 9 jaar was. Toen ben ik letterlijk bevroren van binnen, dat wil ik niet meer meemaken...nooit meer....
Of zit er een kans in dat ik hier mee kan leren omgaan?
