Door deze tekst wordt er iets in mij getriggerd.
Jarenlang heb ik vastgezeten in een geloofsgemeenschap en ik voelde mij er thuis. Dit was mijn veilige plek en hier ging ik om met gelijkgestemden. We aanbeden de apostel en voelden ons helemaal gelukkig als we een glimp van hem konden opvangen. De meesten van mijn familie woonden in Noord-Holland en vanuit de Achterhoek reden we dan langs Baarn, Hilversum en Bussum. In het Gooi had je een streepje voor, zo keken we er tegenaan. Over de snelweg, de A1, reden we ook langs het huis waar de apostel woonde. Als ik daar een stukje van zag, dan voelde ik me gelukkig. Een kapitaal pand in het Gooi...nu ik dit opschrijf, krijg ik er de kriebels van. En dan was er ook nog de centrale administratie, het hoofdkantoor, in Baarn. Eveneens een kapitaal pand...dan zit je toch wel heel dichtbij...later heb ik er gewoond en zelfs nog meegeholpen met de wekelijkse schoonmaak. En ik voelde me bijzonder...
Wat is het dan wat maakt dat ik mij er nu beroerd door voel?
Binnen deze geloofsgemeenschap was er geen ruimte voor eigen ontwikkeling. Zeker in de tijd waarin ik opgroeide werden de teugels hard aangetrokken. Juist in de jeugdverzorging, de kraamkamer, gaat het om zuiverheid, gehoorzaamheid en volgen. Tegenspraak wordt niet geduld en gewenst gedrag vertonen wordt mijn tweede natuur.
Hoe kan je je dan in godsnaam zelf ontwikkelen. Hoe ontdek je wie en wat je bent? En dat is precies de zoektocht waar ik nu inzit. Luisteren naar mijn gevoel, signalen van mijn lichaam, door pijn heengaan, emoties de vrije loop laten, niet automatisch in de houding springen als iemand hulp nodig heeft. Soms voelt het als een flipperkast. Ik schiet van links naar rechts en weet helemaal niet wat ik wil. Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen waar ik terecht kan met mijn verhalen. Gelukkig is er een groep met lotgenoten die begrijpen waar ik doorheen ga. Gelukkig gun ik mezelf de tijd om hier doorheen te gaan. Gelukkig durf ik mezelf te laten zien in al mijn kwetsbaarheid. Gelukkig krijg ik dat van anderen ook terug en ontstaat er echte verbinding.
Maar toch heb ik soms het gevoel dat ik stil sta en soms het ik geen idee waar ik uit ga komen. Ik heb geen plan, geen beeld van de toekomst. Ik kan alleen maar zijn in het hier en nu. En misschien is dat ook wel genoeg.
