In het traject wat ik doe bij de psycholoog heb ik een aantal sessies gedaan met EMDR. En wat is dat dan? Je volgt met je ogen een lamp die van links naar rechts flitst en tegelijkertijd neem je een situatie/plaatje in je hoofd wat heel erg veel pijn doet. Het is de bedoeling dat de situatie ergens in je systeem wordt opgeruimd waar het minder van invloed is op het nu.
Bij mij was het een plaatje van een brancard die door de gang werd gereden met een wit laken eroverheen. Dat was mijn vader die overleden was. Ik heb hem nooit meer gezien, geen afscheid kunnen nemen en ben ook niet bij de crematie geweest. Het uitstrooien van zijn as is door medewerkers van het crematorium gedaan. Dit alles is nu bijna 44 jaar geleden. Ik was onzichtbaar. Heb me onzichtbaar gemaakt voor mijn omgeving.
Mijn overlevingspatroon is mijn redding geweest, jaren lang. Ik ging door, ik kon alles, ik heb het ver geschopt. Maar alles deed ik met mijn hoofd. Mijn hart was bevroren.
Toen ik een jaar of 20 geleden begon met therapie, groepsgesprekken, individuele gesprekken ben ik stukje bij beetje af gaan pellen. Heel voorzichtig, laagje voor laagje en nog steeds vanuit mijn hoofd.
Na de laatste EMDR-sessie had ik heel sterk de behoefte om afscheid te nemen van mijn vader. Ik was al een week bezig met schrijven over hem, aan hem als voorbereiding op het afscheid. Gisteren was het moment daar. Een fijne wandeling met mijn energetisch therapeute in het bos bij kasteel Slangenburg, momenten van stil staan, voelen, om mij heen kijken, een zijn met de natuur. En ik voelde dat ik niet alleen was. Mijn vader is bij mij als ik dat wil. De zwarte sluier van verdriet en ongeloof is weg. Ik kan nu in liefde en met een trots gevoel aan hem denken en dat geeft troost.
Wat voor mij een hele belangrijke les is dat rouwen bij het leven hoort. Het is zwart en wit, licht en donker. Het een kan niet bestaan zonder het ander. Dat besef maakt dat er balans komt en dan ga je stralen, stroomt de energie. Heerlijk! Het is een hele lange en pittige weg en ik ben er zeker nog niet, maar weet wel dat ik langzaam word wie ik eigenlijk ben.
