Het grootste goede voornemen voor mij was om, in ieder geval, in januari geen alcohol te drinken en ik kan met trots zeggen dat het is gelukt!!! Ik heb echt, maar dan ook echt geen druppel gedronken. Heb ik het als zwaar ervaren? Nou eerlijk gezegd niet. Aan alle kanten is er natuurlijk ondersteuning. De hele media staat op scherp als het om alcohol en het gebruik daarvan gaat. Het is algemeen geaccepteerd om in januari de dop op de fles te laten. En op deze laatste dag maak ik de overweging hoe nu verder? Vanuit IkPas zijn er nieuwe challenges aangemaakt en daarvoor heb ik mij aangemeld. Ik ga nog ff alcoholvrij door het leven. Het bevalt me goed en het haalt de sluier van mijn gevoel. Ik voel me gezonder al deelt de weegschaal deze mening niet, maar dat gaat ook vast komen als ik meer ga loslaten.
Dat is het volgende waar ik middenin zit. Mijn proces. Het proces van helen, mezelf leren kennen, accepteren van wat was, accepteren van dat wat is. En dat, moet ik heel eerlijk zeggen, vind ik wel een heel kluif. Een emotionele achtbaan van aantrekken en afstoten, van rennen en stilstaan. Hierin herken ik het patroon wat ik altijd had. Ergens vol voor gaan voordat ik eerst bij mezelf heb afgevraagd of dit is waar ik echt blij van word. Wat is mijn motivatie? Voor wie doe ik het? Waarom doe ik het? Wat wil ik ermee bereiken? Dan ben ik net een flipperkast van binnen. Maar nu dan. Hoe dan wel? En toen las ik het gedicht. Meisje. Geschreven door een vrouw die ik ben tegengekomen op Facebook. Zij raakt mij met haar mooie kleine gedichtjes. De basis waar het eigenlijk elke keer op neerkomt is zelfliefde.
"Leren houden van jezelf is de basis-liefdestaak die je in dit leven hebt te vervullen."
En dan die goede voornemens...gisteren ben ik begonnen om tegen mezelf in de spiegel te zeggen 'Ik ben oké'. Het is nog heel voorzichtig en zacht, maar het begin is er. En zo wil ik elke dag starten. Tegen mezelf zeggen dat ik goed ben zoals ik ben en dan mezelf liefdevol omarmen. Een mooi voornemen toch?
