Afgelopen maandag heb ik een wandeling gemaakt met een vriendin van mij. Lekker het bos in, dat is altijd fijn. Ook al is het wel koud en miezert het soms een beetje. Het doel van de wandeling was om bij te praten. Hoe het met mij gaat. Mijn vriendin is energetisch therapeut en ik heb heel erg veel aan onze contactmomenten.
Tijdens de wandeling zien we steeds een witte reiger. De reiger waadt heel rustig door een mooie waterplas en staat geregeld stil en kijkt wat er voorbijkomt. Is het iets waar hij zin in heeft, dat slaat hij toe en heeft dan een sappig visje te pakken. Tevreden en in alle rust kijkt hij om zich heen. Hij is alleen.
We zoeken op wat het betekent om een reiger te zien en wat deze te vertellen heeft. Hij wil vertellen dat het langzamer aan mag. Kijken naar wat je wilt en op je intuïtie vertrouwen. Maar alles heeft zijn tijd nodig. Zaadjes moeten groeien tot plantjes tot je de vruchten ervan kan plukken.
Tijdens de wandeling staan we ook stil of vertragen onze pas. Op de rem. Voor mij zo herkenbaar, want ik wil zo graag vooruit. Ik wil zo graag weer meedoen in de maatschappij. Ik wil zo graag een leuke baan waar ik mijn kwaliteiten kan laten zien. Ik wil zo graag mensen helpen die worstelen met wat dan ook. Ik wil zo graag....
Het is voor mij nog te vroeg. Ik heb nog dingen uit te zoeken. Ik mag nog door de pijn van vroeger heen om het op te ruimen. Dan komt er plaats voor wat ik graag wil, maar eerst zelf krachtig worden en blij zijn met mezelf. Vertrouwen op mezelf. Toen we even stilstonden en mijn vriendin met haar armen wijd ging staan kon zij zeggen 'Ik vertrouw op mezelf'. Ik kan dat nu nog niet, misschien dat ik het heel zachtjes kan fluisteren, maar het is een begin. Het zaadje is gepland.
