Een nieuwe fase

Als ik 's morgens beneden kom is een van de eerste dingen die ik doe mijn kalender verzetten naar de juiste dag. Ik heb er een waarbij je de blokjes kunt draaien naar de juiste dag en maand. Vanmorgen draaide ik het maandblokje naar september. Dat is de laatste van 3 met daarop september, oktober, november en december. De laatste periode van het jaar. Voor mij een nieuw begin.

Degene die vaker mijn blogs lezen weten dat ik ongeveer 3 jaar geleden uitviel op mijn werk en thuis kwam te zitten met (weer) een burn-out. Er is in die drie jaar veel gebeurd. Zo erkende ik dat opgroeien in het Apostolisch genootschap meer impact op mijn leven heeft dan ik vermoedde. Zo heb ik afscheid genomen van mijn vader die overleden is toen ik 9 jaar was. Zo heb ik afscheid genomen van mijn zus die 9 jaar geleden is overleden. Zo heb ik afscheid genomen van mijn appartement waar ik woonde samen met mijn dochter. Zo heb ik afscheid genomen van mijn eerste flatje waar ik alleen woonde. Zo heb ik afscheid genomen van Ixta Noa als vrijwilliger op de inloop. Afscheid nemen geeft ruimte aan nieuwe ervaringen.

Er voor mij breekt er een nieuwe fase aan. Per 15 september ga ik aan het werk bij Poujoulat in Terborg. Yes! Ik heb weer een baan en daar heb ik heel veel zin in. 

Als vrijwilliger blijf ik wel betrokken bij Ixta Noa en ga ik meehelpen met de organisatie van de thema avonden. De eerstvolgende is op 28 september en gaat over stress en geld. 

https://www.facebook.com/events/488627612625609

Als eventmanager blijf ik nog betrokken bij JobOn en staat op 26 september het volgende event gepland. Samen met Karin Boekhoudt op zoek naar je natuurlijke drijfveren. 

https://jobon.nl/events/natuurlijke-drijfveren

Vandaag start de challenge Koop een jaar niks nieuws. Voor mij ook een uitdaging. Kijk kritisch als je in de winkel staat. Heb ik het echt nodig? Kan het misschien tweedehands? Creatief zijn met cadeautjes als iemand jarig is. Maar ook de schoonmaakmiddelen en huidverzorging. Al het plastic en in de fabriek gemaakte spullen...ik begin er steeds meer weerstand voor te voelen. Dus tips zijn meer dan welkom. Misschien doe je wel met mij mee om elkaar te inspireren!

https://www.facebook.com/groups/431388168565221/

De komende week ga ik lekker op vakantie in eigen land. Echt een periode van loskomen en ruimte maken voor nieuw. Genieten van de kleine dingen en vooral goed zorgen voor mezelf.

Boodschappen oppikken

 Nu ik dit zo opschrijf dan popt bij me op dat ik mijn online bestelling op ga pikken, maar dat is niet wat ik bedoel.

Zoals ik wel vaker heb verteld, ben ik graag buiten en  in de natuur. De natuur maakt mij rustig, kalmeert en dan voel ik mij verbonden met het leven. Er zijn dan van die gouden momentjes die ik graag deel.

De laatste tijd vind ik vaak veertjes op mijn pad. Hele stevige, grote veren en ook kleine, zachte veertjes. Soms raap ik ze op en neem ik ze mee. Het maakt me blij en voel dan hoe zacht ze zijn. Mildheid voor mezelf haal ik er als boodschap uit. En het is het teken dat ik op de goede weg ben. Zo voelt het ook. En het maakt me sterker, rustiger en zekerder.

Vorige week woensdag was ik op weg naar mijn vrijwilligerswerk en dan reis ik met de bus. Omdat ik wat extra tijd had, ben ik een halte eerder uitgestapt. Een kleine wandeling door de stad van Zutphen is fijn.  Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt door de geur van wierook en ontdekte ik een nieuw winkeltje met mooie kaarten, boeken, klankschalen en ook stenen. Ik zag een mooie ring met een mooi blauw steentje. De ring paste perfect en ik ben gek op blauw. Het is een lapis lazuli en deze maakt eerlijk, oprecht en helpt innerlijke waarheid vinden en deze accepteren. Precies het proces waar ik in zit. Hier wordt ik dus blij van. Op de toonbank lag ook een bak vol armbandjes met een levensboompje. Voor mij een herinnering om mezelf rechtop te zetten. Stevig op de grond en met de kop omhoog. Verticaal, krachtig. Dan ben ik dus niet voor niets een halte eerder uit de bus gestapt.

En dan gisterenavond. Het was overdag warm en zonnig. Daar heb ik van genoten aan het water. Beetje zwemmen, beetje zonnen en thuis een kleine BBQ. Nadat ik me heb gedoucht ging ik nog even naar buiten en zag ik dat het kraakhelder was. Donker. Heel veel sterren. Ik raak dan enorm onder de indruk van die veelheid van kleine lichtpuntjes in de donkere lucht en ben gaan zitten. Hoofd achterover en kijken. Stil zijn. En ja! Ik zag een vallende ster. Een lichte streep schoot door de hemel. Wauw! Daar zat ik dan in mijn achtertuin. Onder de indruk te zijn. Dan mag je toch een wens doen? En dat heb ik gedaan. Niet uitgesproken, maar bij mezelf gehouden. Nog even blijven zitten om het in te laten werken en daar ging er nog een! Dat was voor mij de bevestiging en heb ik 'boven' bedankt voor dit mooie moment.

Wat wil ik hier nou eigenlijk mee zeggen? Vertrouw op je intuïtie, volg de interne impulsen en verwonder. Er is zoveel moois te zien. Ik gun mezelf de tijd en dat wens ik ieder mens. Gouden momentjes op de dag. Dat geeft mij energie, vertrouwen en levenslust. 

Ik ben op de goede weg. Ik voel het. 

De vrouw met de hamer

De dag beginnen met een ochtendritueel. Hoe vaak heb ik al gelezen dat het goed is. Hoe vaak ben ik er al aan begonnen. Met energie en het gevoel dat ik het nu ook echt, maar dan ook echt ga doen! En toch lukt het dan niet....en dan komt de vrouw met de hamer. Ik kan mezelf zo ongelooflijk hard op mijn kop geven. 

    zie je wel, je kan het niet
    zie je wel, je bent het niet waard
    zie je wel, je bent een slappeling
    zie je wel.....

Gisteren had ik duizend excuses om geen rondje te lopen in de vroege ochtend en dan is de structuur eruit. De gewoonte die ik zo graag op wil bouwen, het nieuwe gedrag wat ik mezelf aan wil leren. Het heeft tijd nodig en daarin mag ik mild zijn voor mezelf.

Dit kwam er bij mij op toen ik vanmorgen toch de wandelschoenen heb aangetrokken en een klein rondje door het park heb gelopen.
Dan sta ik even stil aan de rand van het water en kijk ik naar de ganzen die op 1 poot heerlijk staan te slapen.
Dan voel ik een paar druppels die van de bladeren vallen door de wind.
Dan knuffel ik een schattig hondje dat wordt uitgelaten.
Dan schommelt een Vlaamse Gaai op een tak.
Allemaal kleine geniet momentjes die ik anders niet had gehad.

Trots zijn op mezelf en blij zijn met wat wel lukt. Mezelf de ruimte geven om iets (nog) niet te kunnen of het (nog) niet te weten.

En genieten van wat wel lukt!

Loslaten

Wil je eens iets schrijven over loslaten? Deze vraag kreeg ik onlangs en zoemt al weken door mijn hoofd. Niet schrijven omdat er iets oppopt, maar omdat iemand het vraagt. Ik merk dat ik dat best lastig vind. De twijfel slaat dan meteen toe. Kan ik dat wel? Voldoe ik wel aan de verwachtingen? Die overtuigingen zitten zo in mijn systeem en daarmee blokkeer ik mezelf dus volledig. En daar komt dan loslaten aan de beurt.

Een betekenis die ik vond op het wereld wijde web:

loslaten is een werkwoord. Het niet langer vasthouden of inperken (Hij liet haar niet los).

Een werkwoord dus. Het gaat niet vanzelf. Om los te laten moet je aan de gang en dat heb ik gedaan. Al ruim 2 jaar ben ik met mezelf aan de slag. Oude overtuigingen en gewoontes onder de loep nemen. Klopt het wel wat ik denk? Is het wel van mij wat ik vind? Wil ik zo zijn? 

Verder vond ik nog de woordherkomst van loslaten:

het is een samenstelling van los en laten.

Los roept bij mij een gevoel van vrijheid op. Ergens helemaal los van komen en het dan laten waar het hoort. Het betekent niet dat je iets of iemand los laat, maar dat je een oud verhaal dat jou niet meer dient loslaat. Het betekent meebewegen met wat het leven van je vraagt en daarop durven vertrouwen.

Vorig weekend was ik op Texel en heb ik het gevoel van vrijheid echt ervaren. Als eerste al de overtocht naar een eiland: los van het vaste land. Dat is dan heel letterlijk loslaten. Trossen los! En dan ook de zee en het strand. De oneindigheid van het water en het enorme strand bij eb. Met de voeten in het water, kop in de wind en zon op mijn lijf. Heerlijk! Aarden, gronden, weg laten waaien wat opgeruimd mag worden. 

Angsten overwinnen is ook een vorm van loslaten. In datzelfde weekend liep ik door Den Burg en mijn oog viel op een bordje:

Beklimming toren € 2,00, prachtig uitzicht!

Nou, ik heb er niet over nagedacht en ben naar binnen gelopen. De toren van de kerk beklimmen. Ik mocht mijn rugzak  bij een alleraardigste mevrouw achter laten. Het is namelijk nogal krap daarboven. En daar ging ik. Trapje voor trapje en ik vond het ineens wel spannend. Een beetje last van hoogtevrees, maar ik ben wel doorgelopen. Wilde het eiland wel kunnen overzien. Het doorzetten werd beloond met een prachtig uitzicht en ja, de weg ernaartoe was wel wat krapjes. Met slappe knieën stond ik op de top en voelde ik me eigenlijk wel heel erg trots. Mezelf toegesproken dat de toren echt niet om zou vallen en ik heus niet naar beneden zou vallen. Waar dat vandaan komt? Ik weet het nog niet. Iets om te onderzoeken en los te laten? Het is in ieder geval nog niet klaar.

Loslaten betekent ook het aanleren van nieuwe gewoontes. Dingen doen die goed voelen en mij een gevoel van vrijheid geven. Vanmorgen was ik weer vroeg wakker. Nog wat liggen lezen voordat ik opstond om 7.00 uur en ik heb meteen de wandelschoenen aangetrokken. Als ik een gevoel van onrust heb, dan werkt het goed om de natuur in te gaan. Zeker aan het begin van de dag. Ik ben heel blij met de plek waar ik woon, want ik loop eigenlijk zo een prachtig natuurpark in. De ochtendzon is nog zacht en mild en de vogels zingen de dag wakker. Heerlijk! Waarom doe ik dit nou niet elke dag? En dat neem ik me nu dan ook weer voor. Lekker in beweging zijn, fris aan de dag beginnen. 

Het lukt dan ook veel beter om de dingen te doen die ik wil doen. Met de goede energie en motivatie. Stukje bij beetje dat wat niet meer dient loslaten en leven in vrijheid. Ik ga ervoor!

This is me

Vandaag is de laatste bijeenkomst van een groep waaraan ik heb deelgenomen bij Ixta Noa: Ixta in Contact, op weg naar meer verbinding. Wat een reis was dit weer. Als eindopdracht mogen we iets doen, vertellen, schrijven, laten horen over wat het heeft betekend. Waar sta je nu, wat neem je mee?

Als eerste ben ik door een stapel tijdschriften gaan bladeren en heb ik plaatjes en teksten eruit gehaald. Ik vind het heerlijk om er dan een collage van te maken. Een verzameling moois als herinnering aan die mooie reis en ook om tastbaar te maken voor mezelf welke stappen ik zet. Er gebeurt gewoon zoveel!

Ik ben weer een stukje verder op mijn reis door mijn leven. Ik ontdek onderweg stukken van mezelf en omarm ze. Dat is hoe ik het voel. De pijn erkennen die er is geweest en daar aandacht aan geven. Als ik dat doe merk ik dat de schaamte over mijn verleden weggaat. Langzaam stroomt dat weg en er komt steeds meer ruimte voor de echte Myranda.

Ik ben welkom op deze wereld. Ik word langzaam wakker. Neem echt afscheid van diegene die me lief waren en helaas niet meer hier zijn. Juist nu zijn ze dichterbij dan ooit.

Omarmen. Voelen. Rituelen. Meditatie. Transformatie. Genieten. Spelen. In het hier en nu!

Het lied wat hier zo bij past voor mij is 'This is me' uit 'The Greatest Showman'. Echt voor mezelf gaan staan. Ik ben trots op mezelf. Ik ben Myranda, met al mijn mitsen en maren.

https://www.youtube.com/watch?v=XLFEvHWD_NE&t=2s

Als er een kwartje valt

'Je leest zoveel boeken'.
'Het verleden ligt achter je'.
'Kijk naar de positieve dingen die er zijn'.
'Het is zo lang geleden'.
'Voor de gevolgen van de keuzes die je maakt ben je zelf verantwoordelijk'.

Zomaar wat uitspraken die ik de afgelopen tijd wel heb gehoord. En ja, ze zijn allemaal waar. Dat wat er in het verleden is gebeurd, kan ik nu niet meer veranderen. Door veel over trauma te lezen verandert de situatie ook niet. Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn leven weet ik wel. Nadruk leggen op de positieve dingen is zeker een hele waardevolle. 

Maar toch heb ik de tijd nodig (gehad) om mijn verleden aan te kijken. Wat is er nou gebeurd, waar heb ik nu nog last van? En dan blijkt dat er trauma zit. Opgroeien in een omgeving waar ik niet echt mezelf kon zijn. Verlies van mijn vader door een afschuwelijk ongeluk. Wegstoppen van de pijn, want die kon ik echt niet aan. Nu snap ik het, nu kan ik het voelen en kan ik er voor de kleine, verdrietige en niet geziene Myranda zijn. 

Soms zeg ik wel eens dat ik van mijn leven een puinhoop heb gemaakt. Zo kan het soms voelen. En dat is naar en dan steekt een gevoel van schaamte de kop op. Dan is het nodig om tijd te nemen voor mezelf, te gaan zitten en te luisteren. Wat is het wat dat gevoel oproept? Nu ik dit aan het schrijven ben, voel ik me ook onrustig. Het voelt ongemakkelijk en gejaagd. Toch wil ik stilstaan bij een korte, eenzame periode van mijn leven. Dit werd getriggerd door een stuk wat ik vanmorgen las over narcisme. Er viel een kwartje:

In een van mijn relaties ben ik samen geweest met iemand die narcistisch gedrag vertoonde. Ik was gevallen voor zijn mooie kop met zwart, krullend haar en knalblauwe ogen. We werden een setje en waren op elkaar aangewezen. Door deze relatie heb ik een tijd geen contact gehad met mijn familie en raakte ik vriendschappen kwijt. Hij had mij in zijn macht. Kon dagenlang niets tegen mij zeggen en draaide dan muziek van Elvis Presley (ik heb er nu nog een hekel aan). Ik mocht niet aan de cd-speler komen, want dan zwaaide er wat. Ik heb mij ettelijke keren in allerlei bochten moeten wringen om contact te krijgen. Ik kwam niet door zijn muur heen en moest me gedeisd houden. Voor de buitenwereld was er niets aan de hand. We gingen gewoon naar ons werk en naar de bijeenkomsten van het Apostolisch Genootschap. Maskers op en gaan. Na een paar jaar kwam er abrupt een eind aan deze relatie toen tijdens een vakantie met 'vrienden' bleek dat mijn partner een affaire had met die vriendin. Samen met haar vriend ben ik in de auto gestapt en zijn we naar Nederland gereden, dwars door de nacht weer naar huis. Voordat mijn partner terug kwam, had ik al verzoek tot scheiden bij de advocaat neergelegd en kon ik gelukkig bij mijn familie terecht. Alles achter mij gelaten en weggestopt. Een nieuwe fase brak aan.

Waarom deel ik dit nou...het is zo belangrijk om jezelf te leren kennen, te begrijpen waarom het zo gelopen is. Ik was onzeker, weet ik nu. Ik zocht aandacht, weet ik nu. Ik had verdriet, weet ik nu. Ik wilde gezien worden, weet ik nu. Daar had ik anderen voor nodig. In relaties, in werk...altijd bevestiging zoeken. Dat is zo ongelooflijk vermoeiend en resulteerde in meerdere burn-outs. Door de afgelopen tijd mezelf toe te durven laten, mijn verdriet er te mogen laten zijn, komt er ruimte  en rust. Het is een lange weg met fikse hobbels en kuilen, maar het is mijn weg die ik moest en moet gaan. Afstemmen op mezelf, luisteren naar dat stemmetje van binnen, luisteren naar het onderbuik gevoel en lief zijn voor mezelf.

Ik ben het waard!

Vertell?s. Een visualisatie

Een paar jaar geleden kreeg ik van een vriendin van mij voor mijn verjaardag het boek Vertellis Chapters, voor iedereen die meer uit zijn leven wil halen. Een inspiratieboekje met psychologische feitjes en weetjes en waarin veel ruimte is om te schrijven. Terugkijken op de dag, wat ging goed, wat mag beter etc.

Zo af en toe pak ik het er eens bij en schrijf ik wat. Zo ook afgelopen week. Het hoofdstuk waar ik nu ben heeft als thema  'Beinvloeden van de Toekomst'. Verander jouw toekomst door deze te visualiseren. 

Het is tien jaar later. Hoe zie je eruit? Wat voor kapsel heb je? Stel je jouw woning voor? Waar is dit? Laat je gedachten helemaal gaan en beschrijf in zoveel mogelijk details hoe jouw omgeving eruit ziet, hoe het ruikt, enzovoort. Ga dan na: met wie ben je? Wie zijn belangrijk voor je? Wat doe je? Hoe voel je je? Waar word je enthousiast van? Droom alsof alles mogelijk is! 

Over 10 jaar. Waar ben ik dan? Wat de ik dan? Met wie ben ik dan?

Ik ben in Nederland en zie mezelf nog wel wonen waar ik nu woon. IN ieder geval op een plek waar ik zo in  de natuur ben. Ik wandel vaak op mooie plekken, rustige plekken waar ik geniet van de vogels, water wat stroomt en waar ik de zon op mijn huid kan voelen. Misschien woon in wel alleen en is Ellis uitgevlogen. Misschien mag ik dan al wel Oma zijn. Genietend van nieuw en onbevangen leven en ik zou een lieve, warme Oma zijn die het kindzijn koestert en stimuleert om zichzelf te kunnen zijn. Met alles wat er is jezelf mogen zijn.
Ik ben als wandelcoach aan het werk, Met mensen in contact die zo zijn vastgelopen in zichzelf en in de protocollen van de reguliere geestelijke gezondheidszorg. Thuiskomen in jezelf, in liefde en warmte, Dat gun ik allereerst mezelf en dat gun ik ieder mens, Ik doe ertoe en ben goed zoals ik ben, Het gaat niet om 2 auto's op de oprit of 3 x per jaar op vakantie.
Het gaat om rust, genieten, betekenisvol leven. Al is het maar heel klein, maar daar begint het. In het klein, in mezelf.

Dit is wat ik vorige week heb opgeschreven en nu schrijf ik het nogmaals. Ik sta er volledig achter en ik zie mezelf zo lopen. Door het park, met een rugzak op, stevige stappers aan en ondertussen wel wat grijze haren maar wel een fit en energiek lijf. Met een lach op mijn gezicht aan de wandel. Het maakt niet uit waar naar toe. Loop je met mij mee?

Lieve lezer, ik ben benieuwd wat dit met je doet. Durf jij een visualisatie te doen en deze ook te delen? Slinger het de wereld in en wie weet wat het je brengt!