De aanleiding om deze wandeling vandaag te maken is de verjaardag van mijn moeder.
En dan zit ik bij een bankje. Het bankje waar we begin dit jaar de as van mijn moeder hebben uitgestrooid. Een mooie plek waar ik even heerlijk kan rusten. Vandaag is dat in de warmte van de zon en het is stil.
Gisteren was de verjaardag van mijn moeder. De eerste verjaardag waar ze zelf niet meer bij is. Heet het dan eigenlijk nog wel verjaardag? Is het erg dat ze er niet meer is? Het is het leven en als je 93 mag worden is dat een lang leven geweest. Is het verdrietig? Ik voel me verdrietig. Verdrietig omdat ik haar niet meer kan vertellen hoe het met mij gaat.
Ik zou haar willen vertellen dat ik onderweg ben. Steeds meer mezelf aan het worden ben. Alle maskers die ik al die jaren heb opgeplakt van me af aan het gooien ben. Steeds een laagje eraf en dat voelt fijn. Ontspannen. Echt. Puur.
En ik hoop dat ze trots op me is. Dat ze ziet dat ik mijn best doe om wat van het leven te maken.
Ik leg een bloemetje op het bankje. Dit bloemetje heb ik onderweg voor haar geplukt.
Zittend op het bankje pel ik een mandarijntje en dat eet ik bij haar op.
Ik neem een slok water, doe mijn rugzak weer op en ga door. Want ik blijf een meisje van 50. Ondernemend, ondeugend, zoekend en genietend van het leven.
Soms is het goed om even stil te staan.
