De dag beginnen met een ochtendritueel. Hoe vaak heb ik al gelezen dat het goed is. Hoe vaak ben ik er al aan begonnen. Met energie en het gevoel dat ik het nu ook echt, maar dan ook echt ga doen! En toch lukt het dan niet....en dan komt de vrouw met de hamer. Ik kan mezelf zo ongelooflijk hard op mijn kop geven.
zie je wel, je kan het niet
zie je wel, je bent het niet waard
zie je wel, je bent een slappeling
zie je wel.....
Gisteren had ik duizend excuses om geen rondje te lopen in de vroege ochtend en dan is de structuur eruit. De gewoonte die ik zo graag op wil bouwen, het nieuwe gedrag wat ik mezelf aan wil leren. Het heeft tijd nodig en daarin mag ik mild zijn voor mezelf.
Dan sta ik even stil aan de rand van het water en kijk ik naar de ganzen die op 1 poot heerlijk staan te slapen.
Dan voel ik een paar druppels die van de bladeren vallen door de wind.
Dan knuffel ik een schattig hondje dat wordt uitgelaten.
Dan schommelt een Vlaamse Gaai op een tak.
Allemaal kleine geniet momentjes die ik anders niet had gehad.
Trots zijn op mezelf en blij zijn met wat wel lukt. Mezelf de ruimte geven om iets (nog) niet te kunnen of het (nog) niet te weten.
En genieten van wat wel lukt!
