'Je leest zoveel boeken'.
'Het verleden ligt achter je'.
'Kijk naar de positieve dingen die er zijn'.
'Het is zo lang geleden'.
'Voor de gevolgen van de keuzes die je maakt ben je zelf verantwoordelijk'.
Zomaar wat uitspraken die ik de afgelopen tijd wel heb gehoord. En ja, ze zijn allemaal waar. Dat wat er in het verleden is gebeurd, kan ik nu niet meer veranderen. Door veel over trauma te lezen verandert de situatie ook niet. Dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn leven weet ik wel. Nadruk leggen op de positieve dingen is zeker een hele waardevolle.
Maar toch heb ik de tijd nodig (gehad) om mijn verleden aan te kijken. Wat is er nou gebeurd, waar heb ik nu nog last van? En dan blijkt dat er trauma zit. Opgroeien in een omgeving waar ik niet echt mezelf kon zijn. Verlies van mijn vader door een afschuwelijk ongeluk. Wegstoppen van de pijn, want die kon ik echt niet aan. Nu snap ik het, nu kan ik het voelen en kan ik er voor de kleine, verdrietige en niet geziene Myranda zijn.
Soms zeg ik wel eens dat ik van mijn leven een puinhoop heb gemaakt. Zo kan het soms voelen. En dat is naar en dan steekt een gevoel van schaamte de kop op. Dan is het nodig om tijd te nemen voor mezelf, te gaan zitten en te luisteren. Wat is het wat dat gevoel oproept? Nu ik dit aan het schrijven ben, voel ik me ook onrustig. Het voelt ongemakkelijk en gejaagd. Toch wil ik stilstaan bij een korte, eenzame periode van mijn leven. Dit werd getriggerd door een stuk wat ik vanmorgen las over narcisme. Er viel een kwartje:
In een van mijn relaties ben ik samen geweest met iemand die narcistisch gedrag vertoonde. Ik was gevallen voor zijn mooie kop met zwart, krullend haar en knalblauwe ogen. We werden een setje en waren op elkaar aangewezen. Door deze relatie heb ik een tijd geen contact gehad met mijn familie en raakte ik vriendschappen kwijt. Hij had mij in zijn macht. Kon dagenlang niets tegen mij zeggen en draaide dan muziek van Elvis Presley (ik heb er nu nog een hekel aan). Ik mocht niet aan de cd-speler komen, want dan zwaaide er wat. Ik heb mij ettelijke keren in allerlei bochten moeten wringen om contact te krijgen. Ik kwam niet door zijn muur heen en moest me gedeisd houden. Voor de buitenwereld was er niets aan de hand. We gingen gewoon naar ons werk en naar de bijeenkomsten van het Apostolisch Genootschap. Maskers op en gaan. Na een paar jaar kwam er abrupt een eind aan deze relatie toen tijdens een vakantie met 'vrienden' bleek dat mijn partner een affaire had met die vriendin. Samen met haar vriend ben ik in de auto gestapt en zijn we naar Nederland gereden, dwars door de nacht weer naar huis. Voordat mijn partner terug kwam, had ik al verzoek tot scheiden bij de advocaat neergelegd en kon ik gelukkig bij mijn familie terecht. Alles achter mij gelaten en weggestopt. Een nieuwe fase brak aan.
Ik ben het waard!
